quarta-feira, 5 de novembro de 2008

SERÁN CON VELOSO.


SERÁN CON VELOSO.
________________________



Cos seus salmos e cantigas,
As augas do Arenteiro
Na procura do Ribeiro
E as vellas cepas amigas...


Elas, sempre milagreiras,
Preguntan polo casal
Onde mora o meu colega
Antón Veloso Mosquera,
Bodegueiro principal.


Ribeiro de treixadura;
Morre o solpor no vilar.
Con un ¡viva! á fermosura...,
Remata a nosa aventura.
Feliz remate ó serán.


Bodegueiro principal,
Antón Veloso Mosquera,
Pra min, amigo e colega,
E desde hai ben tempo,“irmán”.

_____________________________________

PASOS VOU DANDO.



PASOS VOU DANDO.
______________________


Pasos no aire vou dando,
¡Meu amor!

¡Meu amor!,
Ves coma un río…

Imaxínome ponte,
Auga, flor…,
Man que prende no tempo.

Son apenas bocadiño
Do todo, da nada,
Dun ti, dun min…

Unha gamela á deriva
Son eu.

_______________________________

NO CARNAVAL DA PICOTA

Resultado de imaxes para carnaval en la historia de la pintura
(Wikipedia)

  No carnaval da Picota
cantou meu curmán Rosendo;
ceibou tamaño aturuxo,
e, co aturuxo, un recendo..!

  Replicoulle a Manoela
na franqueza do cantar,
e non probou co aturuxo
por mor que ao aturuxar...


  Desaxustes do xustillo,
e a penda que en baixo está
proclamaran amnistía
de tanta “ventosidá”,


  A gaita do fol das tripas,
por sorte, sabe tocar
a muiñeira dos ventos
con mudanza medieval...,


  Leixaprén, paralelismo
das cantigas de refrán,
onde o amigo e maila amiga
bordan tal choromicar...,


  Á beira dun mar ou río
-marco de "fogosidá"-,
despois da noite pasada
na esmorga do Carnaval:


  Fartadela de castañas,
viño acedo, temperán,
-arde o eixo, carballeira!-,
de testemuña, a mañán...


  Canta fartura nos bicos!
Canta presteza nas mans!
Canto aloumiño nos ollos!
Canta fame no demais!


  Desde que este mundo é mundo,
cando o home botou a andar,
puxo ao pé da partitura
cando se pode tocar.


  Se os ventos que a gaita sopra
deviñesen vendavais,
de seguro que a harmonía
deixase de harmonizar...,


  E Rosendo e Manoela...,
pois..., tivesen que liscar:
dous cans co rabo entre as pernas
que veñen de escorrentar...


  Manoela e mais Rosendo
-a pernada é pola vella-,
noiva quenta ao cura a cama
mentres o noivo retella.

  Moralismo parroquial:
verde secreto de orella,
de boca en boca, a parella
-lume!-, Facundo ao final:

  Catarse de funeral,
que o Santo Oficio encerella. 

   (Rioderradeiro)

Imaxe relacionada
(Wikipedia)

HOME NA VENTÁ.





  
























Fisterra, 1926, Ruth Matilda Anderson)

  Home, na ventá, interrogante lector de paisaxes...
Home tristeiro, cobizoso de inmorrentes fermosuras, 
contempla unha paisaxe que non lle pertence, 
que non a sinte no celme, na raíz, sustancia súa. 
El é dono doutra terra, 
doutro mar, máis aberto,
mar limpo, máis vivo, 
desbordante e vizosa Costa da Morte...


  Home a esculcar desde a súa fiestra:
diante dos ollos, a montaña magnífica, verde, baril, 
sempre augusta, dolorosamente allea.
O mar persoal na testa, sempre na memoria, no íntimo: 
ai!, o mar!, a miña ría..!, o seu mar..!,
o Mar Maior, de Corrubedo a Fisterra!;
unha fartura de mar, que alucina a imaxinación 
e  que a embebeda.
Por ese mar...,  ben daría esta montaña,
a ilusión desta veiga, daquel río...
Tódalas montañas xuntas, os mares todos amoreados non pagan o seu mar.
O meu mar..!, desde a nenez, cume, 
altar das paisaxes máis intimas.


  O home, na súa penosa condición,
imaxínase protagonista,
principio e fin da beleza;
interroga a súa circunstancia
para se atopar, para se acochar nela, 
arrolarse nela, apoiarse nela,
para trascendela e trascenderse;
o home, este home é un catador de esencias, 
depredador de existencias:
sentílas, gozalas, padecelas, esgotalas,
perpetrar un inútil empeño;
xa que non lle resultan aceptables os límites 
do home supostamente libre, 
presuntamente á escolla 
do seu estar nun mundo onde 
El fora ubicado sen previa autorización nin concorrencia.


  Este home vive desconcertado,
na disconformidade e na protesta;
emporiso, pula por saír de si,
infeliz, na persecución dunha utópica, 
dunha quimérica, imposible plenitude.
Este home, centinela, vixía na ventá, 
interrogante lector de paisaxes,
na procura dunha fonte que endaxamais 
apaga os seus lumes, as súas sedes ardentes, 
arelantes, dunha alma insaciable.


  Se cadra, por desgraza ou fortuna,
este home, que é un home calquera,
en todos e cada un de tantos, 
probablemente... son EU.



 (Rioderradeiro, en Vigo, 2008)


O LIBRO.




O MEU LIBRO.

__________________


  Un libro,

tiña un libro,

tiña un libro branco,

tiña un libro branco nas mans,

tiña un libro branco nestas miñas lectoras, 

nestas esfameadas, sedentas mans de TI:





  E no comenzo era, foi tan só, o verbo e a pequena

recompensa das miradas;

viñeron os achádegos e as sorprendentes conquistas,

a marabilla das descubertas,

para logo daren pasos multiplicadores, ao abeiro

da tenrura dos bicos,

para acadaren os máis altos cimos de tódolos

sabores da memoria,

viaxeira interplanetaria das mans, destas miñas mans,

deste meu tacto enteiro, consagrado a TI,

a navegar con degoiro polos intersticios da xeografía,

sen lindes, da túa alma

doce , do meu libro pleno,

ofrenda túa, neste mar, océano aberto que tén nome,

arestora, de nai, e de avoa,

meu amor!, 


  Coa súa portada e contraportada, 

co seu limiar,

coa súa trama, co seu argumento pleno,

co seu desenrolo en vivo e en directo,

co seu epílogo en curso no discurso…


  E todo, sen sabelo, estaba potencialmente aquí, 

todo predestinado, adicado a min.

Tiña o meu libro branco nestas miñas lectoras,

mariñeiras, labregas mans de terra,

de barro a se moldear a si mesmas.




  Tiña o libro branco branco nas mans.


tiña o libro branco,

tiña o libro,

o libro..!



  Todo!

Todo!..., para a eternidade,

conformado, firmado e confirmado á medida

do meu sempre difícil querer,


  a ti, meu sempiterno amor!


  (Rioderradeiro)

QUE ME DOE O EFÍMERO

Foto de Reyes Benoit.
(Foto de Reyes Benoit)

  Que me doe o efímero:

a beleza sen par,
o presente de amar,
o adeus dun amigo.


  Que me doe o efímero,
que sempre vai comigo.



  Que me doe o efímero
das cousas de deixar,
levadas sen pensar,
pecharse en puro olvido.


  Que me doe o efímero,
que sempre vai comigo.



  Que me doe o efímero
de cada namorar,
de cada despertar,
de cada estar contigo.


  Que me doe o efímero,
que me doe o efímero...

  que sempre vai comigo,
que sempre vai comigo..!



    (Rioderradeiro, anos 90)

Foto de Reyes Benoit.
(Foto de Reyes Benoit)

O PEREGRINO.





O PEREGRINO.
(No alpendre de Sales)
______________________


Era un señor moi barbado
con pintas de peregrino:
Cuncha, escravina, caxato,
botas de andar mil camiños.

Chamáronlle Mariano,
non por mandado divino,
senón por que o bautizado
promocionase o marisco.

E cando nesas estábamos
-xa un bo tempo transcurrido-,
abrindo as portas o ano,
terémolo aquí, dun brinco...,

da man do Lapizferoz,
do Miranda e do mal "Timo",
do pirómano Nerón
e dun aresano olívico.

Estes cinco rumorosos,
coma cadelos nun bingo,
ládranlle á lúa, rabiosos,
no latricar, confundidos.

___________________________

ZAPLANA EN BOLSA.



ZAPLANA EN BOLSA.
----------------------------------



Por maxia do Pizarrón,
beben os ventos do euro
as neuronas de Rajoy,
-antes toxal ou barbeito-,
ricaz multiplicador
do meigallo financeiro
liberal conservador...
Que unha veliña ao diaño,
non fai dano.

Saltan, bincan na ruada,
COPE, Ximénez Losantos,
Anxo Acebes, ¡Esperanza..!
-Tamén chouta o Mariano-.
¡Cotiza en bolsa Zaplana!,
taumaturgo do ladrillo
na Costa Mediterránea...
Que unha veliña ao diaño,
non fai dano.

_________________________________

ENTRONIZAZACIÓN DE “PIZARRO”.




ENTRONIZAZACIÓN DE “PIZARRO”.
(Á volta do Perú, onde fixo fortuna
coa espada de ENDESA).
_______________________


Para achádego mellor,
O de don Manuel Pizarro,
Merlo Branco do PePé,
Insomnio de Pepe Branco.

Ese xentil cabaleiro,
Burocrático empresario,
Trae o ouro do Perú
Nas doas do seu rosario.

Nunca meirande virtude,
Guieiro do Mariano,
Embarcou tan de improviso
Nas follas do calendario.

Pero xa estamos na feira:
Cómpre vender ben, cos allos,
O peixe das ilusións
Nese papel de regalo.

Desde a FAES a Vidal,
De Fedeghico aos de Franco
-Salvando bizantinismos-,
É un bicarlle a man ao santo.

Aberta, pois, a campaña
Nos presbiterios mediánticos,
COPE aposta ao natural;
PRISA remenda os Zapatos.

Por quen non temos padriños
-O rezar nunca é pecado-,
¡Coitados!, ¡reza por nós
Para as calendas de marzo!

_______________________________

¡Toma castañas!




¡Toma castañas!
(As castañas á fartanza nunca se deben comer)
__________________


Castiñeiro da ribeira,
Castiñeiro ribeireño,
Matas coas túas castañas
A moita fame que eu teño.

Hoxe fartei de castañas,
¡Moitas castañas comín!;
Sinto ourizos nas entrañas,
¡Vaia lume que prendín!

Desde a Bouza ata Castrelos,
Do Lagares á Florida,
Unha ringleira de nenos
Bótase as mans á barriga.

No colexio Balaídos,
Hoxe toca deprender
Que as castañas á fartanza
Nunca se deben comer.

Castiñeiro da ribeira,
Castiñeiro ribeireño,
Matas coas túas castañas
A moita fame que eu teño.

Castiñeiro da ribeira,
¡Moitas castañas comín!
Sinto un souto nas entrañas,
¡Vaia fogo que prendín!

(Para a miña neta Denise)

CARTA PARA NINGUÉN



________________________________

No desván da memoria,

Gardo a carta secreta,

Sen sobre, sen remesa;

Non quero que a recollan.



Gardada, e ben gardada,

Veleidade imposible;

Para sentirme libre,

Sempre hei tela acochada.


(19-2-06)

________________________________________

CARBALLO-BONSAI




CARBALLO-BONSAI
____________________


Teño un carballo na eira,

Máis que Carballo, bonsai;

Miña nai dime que o regue ;

Eu, que o regue meu irmán.



Meu irmán coida o carballo;

Eu coido de meu irmán;

Miña nai manda en nós todos,

E quen traballa e meu pai.


(Para levar Denise á escola)
Novembro do 2004.
____________________________________

CANTIGA DE MALDICIR: ACEBES O AUTÉNTICO.

__________________
O HOME QUE SEMPRE FOI COA VERDADE POR DIANTE, PERO A MILLEIROS DE QUILÓMETROS DE DISTANCIA, CLARO...____
______________




CANTIGA DE MALDICIR:
Medalla de papel para Acebes

___________________________________________



Inda ben non prende o día,
Xa ca(r)gou a pluma Acebo,
Tinta guai para O Guerreiro,
Patente de Cagarrías.

Pluma, papel e medalla:
Bostear dunha espingarda.


Inda ben o día prende,
Xa Acebo ca(r)gou a pluma,
Tinta guai para O Armadura,
De Cagarrías, patente.

Pluma, papel e medalla:
Bostear dunha espingarda.



Xa ca(r)gou a pluma Acebo,
Inda ben non prende o día,
Tinta guai para O Guerreiro,
Patente de Cagarrías.

Pluma, papel e medalla:
Bostear dunha espingarda.



Xa Acebo ca(r)gou a pluma,
Inda ben o día prende,
Tinta guai para O Armadura,
De Cagarrías, patente.

Pluma, papel e medalla:
Bostear dunha espingarda.



Tinta guai para O Guerreiro,
Patente de Cagarrías,
Inda ben non prende o día,
Xa ca(r)gou a pluma Acebo.

Pluma, papel e medalla:
Bostear dunha espingarda.

Tinta guai para O Armadura,
De Cagarrías, patente,
Inda ben o día prende,
Xa Acebo ca(r)gou a pluma.

Pluma, papel e medalla:
Bostear dunha espingarda.


Patente de Cagarrías,
Tinta guai para O Guerreiro,
Xa ca(r)gou a pluma Acebo,
Inda ben non prende o día.

Pluma, papel e medalla:
Bostear dunha espingarda.


De Cagarrías, patente,
Tinta guai para O Armadura,
Xa Acebo ca(r)gou a pluma,
Inda ben o día prende.

Pluma, papel e medalla:
Bostear dunha espingarda.

¡FATÍDICA PALABRA!

¡FATÍDICA PALABRA!

_________________________


Bórranche dos xenes a imaxe da casa,

Várrenche da mirada o mar, a paisaxe nativa...

Arríncanche de raíz a árbore da vida.

Emprendes, sen ti, a viaxe ó alén,

Perdido no laberinto das escuridades do ignoto.



Non te-lo menor protagonismo;

Porque xa non estás nin es:

Desmemoria do ser...

¡Nunca máis un solpor,

Unha aperta,

Un adeus!

¡Morrer, fatídica palabra!

A SÚA VIDA

A SÚA VIDA
__________________


Contaba aquela vida,

Co ritmo e rima

Do poema

Do seu dilema.



Cantaba a súa vida,

Coa gracia da comedia,

E o final da traxedia.



Contando aquela vida,

Inventaba a harmonía

Que endexamais sentira.



Cantando a súa vida,

Trocaba a poesía

Dunha tragedia

Nunha mala comedia.

Contaba aquela vida…

E inventaba a harmonía

Naquel poema

Do seu dilema.



¡Sempre a agonía

Da sempieterna

Melancolía!

A SOMBA DUN SUSPIRO.







A SOMBA DUN SUSPIRO.
__________________________



Ando a chamar por ti

Nesta noite,

ensumido.

Creo que ves a min

Voando,

coma un soplo;

Que te esvaes no ar,

E eu no ar

vou contigo...




Os dous imos no soño,

Moi collidos da man,

Conscientes de acadar,

Sen materia,

Fundidos,

O albur dos bos rumbos

Que nos marque o destino...




Volvo a chamar por ti,

Volvo a soñar contigo.

Volvemos a ir no soño,



Mil veces repetido,

Tantas veces igual,

Tantas veces distinto...



E as cousas que me dis

Son cousas de gardar

No saco de olvidar;

Porque o soño é olvido.



Día e noite, nos soños,

Sempre, sempre onda ti;

Que eu quero estar contigo...



Mais logo, ó despertar,

Só consigo esbozar

A sombra dun suspiro.

A CANCIÓN DO XUBILADO














(NAS FOLLAS DO CALENDARIO).
________________________________


  Ser vello non é pecado.
É pecado envellecer
non sendo quen de aprender
cando un sorriso, ao teu lado,
nas redes do seu engado,
cativou o teu querer:

  -A nenez do xubilado.



  Non é pecado ser vello
nin é tampouco doado;
pois nun instante sagrado,
que non reflicte o espello,
o corazón namorado
esconde o maior segredo:

  -A nenez do xubilado.



  Ser vello non é pecado,
e ata poida que, ao revés,
vivir por segunda vez
a vida coma regalo
sexa pracer reservado,
culminación na vellez:

  -A nenez do xubilado.



  Non é pecado ser vello.
E poderei demostralo,
entre bocado e bocado,
coas benzóns do ribeiro,
santificador probado
optimista e argalleiro:

  -A nenez do xubilado.



  Badaladas a soar,
ergo, xa mediado o día,
exemplo de gallardía:
lidar, lidar e lidar
nas artes do vaguear,
sempre a mente panza arriba,
para volver a empezar,
se mediase a valentía
de non me querer deixar
no nirvana que me aniña:
comer, dormir, pasear,
na miña casa estorbar
desde o salón á cociña,
e, ao son dunha musiquiña,
os acenos de a bailar
a correr con maestría
pola miña fantasía
de bailador contumaz,
argadelo en rebeldía
que se vén de xubilar…
do vicio de traballar,
non da vida:

  -A nenez do xubilado,
revivir no recordado
as follas do calendario.


(Rioderradeiro)


¿XUVENTUDE?

(Na busca dun título)

¿XUVENTUDE?
___________________


Unha bágoa no cume,

A esperanza no mar...



¡A esperanza..!

¡O cume!

¡O mar..!



Ollos pechos na néboa,

Bágoa de saudade,

Xuventude,

Atallo no tempo...



Atallo,

Tempo,

Saudade,

¡N éboa..!





A esperanza afogada no mar.



(Anos 90)