A porta do verán pecha o sentido;
Minguado o sol, rebaixa o ton da lira,
Retorna o cotián, forxa a mentira,
Chove nun corazón máis resentido.
Nublouse o teu amor de andar metido
Dentro, fóra de ti, ás palpadelas;
Partindo en si, en non, coas querelas,
Por que foi ou non foi correspondido.
A sombra do serán vén recalcada,
Remoe na paixón a chama ausente,
Chouta na noite, a treu, irreverente...
A teima de inxertar trasnos na fada
Comprende, prende, afoga en labarada
Resaca contumaz concupiscente…
Dun andar-desandar case indecente.
(Rioderradeiro)
