Do Mar Maior –de inconfesado brío-,
xorde arroaz, alanca, chouta ledo,
sulca pélago azul, con pulo, inquedo,
dorsal abandeirado en albedrío.
Camiño do solpor, que é campa de navío,
se renuncia a gaivota ao seu enredo,
se o cormorán gaba o seu loito acedo,
se o cormorán gaba o seu loito acedo,
vaga de fondo empurrará en bravío.
Estoupa o bergantín -cen mil estelas-:
tres mastros, verga, foque, botavara…;
deglute, cruel, gorenta o que estragara.
Sen desvelar designios nin tutelas,
o vendaval devolve, das tres velas,
cartas de navegar que rebentara.
O Mar Maior subscribe nas estrelas.
O Mar Maior subscribe nas estrelas.
(Rioderradeiro)
