quarta-feira, 30 de março de 2011

Feneces, corazón, porque te encovas.

  
  Abur, meu corazón; pasas de esguello
pola peneira azul que te acubilla.
Adeus, miña razón, nave sen quilla
a mercé dun vaivén bravo no espello.                                      
                                        
  Abur, meu corazón, cinza en nobelo
coma ronsel do sol cando ensarilla.
Adeus, miña razón, luz que partilla
unha acendrada estirpe de escalpelo.



  Adeus das ilusións, brisas perdidas;
o gran pintor só pintou para alcobas
do velame do aquén velas cumpridas.



  Abur, miña razón, polas feridas
do ritual solar non te renovas:
feneces, corazón, porque te encovas...

  Por xermolar, talvez, en novas vidas.


(Rioderradeiro)