NUN LUPANAR CANTONÉS.

Remata en medalla LELO;

Prata, Llaneras-Tauler…

Da febre do xarampelo,

IMPER cobrou nun espello

Tres ouros que valen cen….



Medallas e máis medallas,

Máis medallas de papel,

Para, despois de entregadas,

Ir o NERÓN profanalas

Nun lupanar cantonés…

__________________

________________________

NA CORTE DOS PAPAGAIOS.

Pór traxe de crise ao lombo,

Prece do Nerón Xitano,

Pregón do LÁPIZ ao vento,

Proclama do SALAS pombo,

Presunto en FACHAl ramallo,

Polo alpiste dos PePeiros

Pra alimento dos paxaros,

Por vocación de carneiros,

Paspallases falangueiros,

Impertinentes e Lelos,

Na corte dos PaPagaios…

Para na SALA enCOLAr.

¡Ponte esas pilas, raPaZ!,


¡Miúda tripulación..!



¡En vela o Lápiz-Feroz!,


Leva a ciencia de pescar,


A fame de consumar,


A tanza que ha de empalmar,


A carnada que ha de im/pór,


Bolo ou miñoca, no anzol,


¡O trueiro ou gañapán..!,


RENTA DE EMANCIPACIÓN,


A mellor exposición


Para na SALA enCOLAr.

¡VIVA O HUMOR ANONÍMO!

Circular, que circulaba

A LETRA por VALDOVIÑO,

Lourenzo pola montaña…,

O narizudo Feixóo

-As dúas mans nos bolsiños,

Traxe, esquinado, burlón-,

No deseño e no guión,

Afiando o dentellón

Co LápizFeroz do SALAS…

Aporías de Touriño,

Tribulacións de Quintana,

Pola ROTONDA, bo viño;

Polo CHISCO, moita cara ..!

PREOGOEIRO DOS MEIGALLOS.

O desemprego dos calvos

Malhumoroulle a calceta:

Pola fe na camiseta,

Combinación do calzado,

Pantalón moi entoado,

Ben consonte co cotarro

En crise trala bragueta

Desilusión dun pecado,

Ignorando o que interpreta,

Lápiz-Feroz de viñeta,

Liliputiense en cometa,

Pregoeiro dos meigallos…


Ao xarope das viñetas,

Engadiu dous espantallos,

¡Tan SALAdoS...!

POLO LÁPIZ AFIADO.

Un Impertinente ergueito

Vale mais para espantallo

Que cen milleiros de Lelos

Elevados ao cadrado

Por gracia dun bo punteiro,

En alma e de corpo enteiro,

Con trencha de carpinteiro

Polo Lápiz afiado.



Salvoulle a estirpe ao penedo:

Fíxolle un bo entallado.

VIÑETEIRO A GRANEL.

AQUÍ HAI ARTE: Voilà...



Non ten arte nin cartel,

Nin gracia nas enSALAdaS;

Ten flatulentas cagadas

Fedorentas e entobadas

No LÁPIZ de remexer

Na derradeira aCAMPAda.



Contaminante a morrer…

Mais morrer non é palabra

Que conviñer malgastala

Cun viñeteiro a granel.

LÁPIZ-RENOVE TATEXA.

Que o humor sempre RENOVE
O telo polo has de ter,
Coma soe acontecer
Coas ganas de comer
Bo marisco en casa pobre
A véspera de morrer.

Chame a esa porta a Porteña,
Levántenlle o tarabelo,
FRANQUEE Lápiz ou Lelo,
E o Nerón poña o mantelo,
Demagóxicas, na mesa,
As viandas, sen cabeza.

Bardalleiros, pura envexa…,
Non os cura ningún crego
Con ensalmos nin con credos.
¡INNOVACIÓNS para cegos!
Lápiz- RENOVE tatexa.

O TREN SEMPRE FOI DE ESQUERDAS.

As obras que o Nero espalla

Sonche as de misericordia:

Escribidor con borralla,

Procurando a desmemoria

Por encargo de Pandora,

A cotío, pluriemprego,

A treu, cantares de cego

Recita, canta, embebeda

Coa gracia virtual

Dun copista orixinal

Folclórico "a la Gallega"

Que ignora por que ela vai

Pola vida de Porteña.

Por esa espiña dorsal

Da Galiza milagreira,

Sempre a dereita a frear,

E en vez de correr, gatea

O TREN que habemos gañar

Sobre a opresión da ralea.



Xa aquel Curros liberal

O plasmara no poema…

SALASFEROCIANO EN PIPA.

Sete vidas ten o ghato

Do miañar bioghrafía,

Do pescudar tralo rato,

Do taimar con tramposía,

Do escaquear no traballo,

Do bon/vivir regalado,

Do mal/rañar na barriga,

Por non decir no aparato,

Por non decir man de santo

Que fai garrapatería…


Un Impertinente rancio,

SalasFerociano en pipa.

HUMOR DE TRILOBITE.

Oficiar coma carneiro,
Ser mascota de palleiro,
Ser un mastín paspallán,
Ser nas portas cancerbeiro,
Ser nas capelas faldeiro,
Ser nas Salas gañapán,
Ser nas viñetas mal cheiro,
Ser nas vinganzas rapaz,
Ser en todo pouca cousa,
Ser en nada orixinal,
Un ente, ser unha lousa:
El é moi quen de enlousar,
De trilobite, nas portas.
¿Ú-lo humor que o Lápiz fai?

COMO REZA O MANUAL.

INOPIA, máis que palabra

Entre Francia e Portugal,

Vén sendo pro mestreSalas

Entelequia talismán:

Ollomol, linguado ao forno,

Que lle presta o Guadiana

No fluído intestinal

Cando o vocablo desdouro,

No canto dun adival,

Sobre o pelexo do touro,

Pon refugallo imperial

E non na Caixa de Aforros

Os máis prezados tesouros,

Como reza o manual.

Mirando cos pés de plomo,

Este peixe cheira á ASnar.

con plumas de sumidoiro.

Sinecura escribanía,

Petroleiros periscopios,

Ollar de cus para riba,

Derramar nos ventos tolos

Tornados de tolerías;

SALvAr da asfixia aos centolos,

Da impertinente manía

De pór bandeira aos Zerolos;

Recoller Mirando moños

Por da fervura aos birollos,

En bilingüe confraría,

Con plumas de sumidoiros...