Feituqueira, disque, no azul espida
e na vaga maior nave en verea,
polo lombo do mar vindo abducida
entre ourixos e cantos de serea.
Feituqueira, disque, vaga espelida
do mallante que arrola onda en cadea
e na rada do alfoz pousa a belida
co carrusel triunfante da marea.
Veleira, garda o verso sen tardanza.
Quen requintou o ritmo e maila rima?
Veleira, pole estrofa onde agarima.
Quen lle crebou timón á soberana?
A dorna funda en quilla outra mudanza.
Quen lle ha negar máis pan á máis galana?
Feituqueira no mar, bela en tarima:
Feituqueira de seu, da especie humana...
Feituqueira de seu, da especie humana...
(Rioderradeiro)
