NO CARNAVAL DA PICOTA

(Wikipedia)

  No carnaval da Picota
cantou meu curmán Rosendo;
ceibou tamaño aturuxo,
e, co aturuxo, un recendo..!

  Replicoulle a Manoela
na franqueza do cantar,
e non probou co aturuxo
por mor que ao aturuxar...


  Desaxustes do xustillo,
e a penda que en baixo está
proclamaran amnistía
de tanta “ventosidá”,


  A gaita do fol das tripas,
por sorte, sabe tocar
a muiñeira dos ventos
con mudanza medieval...,


  Leixaprén, paralelismo
das cantigas de refrán,
onde o amigo e maila amiga
bordan tal choromicar...,


  Á beira dun mar ou río
-marco de "fogosidá"-,
despois da noite pasada
na esmorga do Carnaval:


  Fartadela de castañas,
viño acedo, temperán,
-arde o eixo, carballeira!-,
de testemuña, a mañán...


  Canta fartura nos bicos!
Canta presteza nas mans!
Canto aloumiño nos ollos!
Canta fame no demais!


  Desde que este mundo é mundo,
cando o home botou a andar,
puxo ao pé da partitura
cando se pode tocar.


  Se os ventos que a gaita sopra
deviñesen vendavais,
de seguro que a harmonía
deixase de harmonizar...,


  E Rosendo e Manoela...,
pois..., tivesen que liscar:
dous cans co rabo entre as pernas
que veñen de escorrentar...


  Manoela e mais Rosendo
-a pernada é pola vella-,
noiva quenta ao cura a cama
mentres o noivo retella.

  Moralismo parroquial:
verde secreto de orella,
de boca en boca, a parella
-lume!-, Facundo ao final:

  Catarse de funeral,
que o Santo Oficio encerella. 

   (Rioderradeiro)


(Wikipedia)