De canto ben se me outorgou, badía,
son quen de che ofrendar ata o alento;
non debo denudar o pensamento
por non cobreguear como unha anguía.
Son quen de dar dobrada esa medida
de canto ben precise o teu contento;
por non lle despertar mal xenio ao vento,
non o debo abrazar pola ferida.
Non te podo prender polo meu fío,
se a mala fe profesa paranoia,
se a ti, RÍA DE MUROS, din de NOIA
-recanto marxinal para navío-;
non te podo apelar nese apelido,
por non caber “O Traba” na tremoia...
dun mareante á carta, confundido.
dun mareante á carta, confundido.
