Por moito correr, inquedo
por demais, ben implantado,
por te sentires calzado
no maxín, coma un tancredo,
no soño... vés disparado.
A mente monta mordaza
de contención do sentido,
pon recanto comprimido
de cantautor con coraza,
calza buceira ao sufrido.
Por moito correr cargado
de camiños na cabeza,
ninguén desanda a vileza
dun mundo desvencellado
do corazón da beleza.
Que é vivir? Talvez
volver
ao tempo inxel de nacido,
firmar co propio apelido
e de pronto esvaecer
antes de ser corrompido.
(Rioderradeiro)
