Imponderable en ripios, o poema,
por fermentar nas tripas, amontoa
sen consultar co vento que a coroa
da inspiración insoportable aprema.
Insobornable insuflador da flema,
procura ese oco de enquistar a loa
na inefable bocana onde empadroa
a voz irrefrenable do enfisema.
Contas do capitán, por simpatía,
depón o noso bate dous cuartetos
á brava -anda sobrado de enerxía-;
Respira, espadachín, preme espoleta
e perpetra, a florete, os dous tercetos
no SONETO floral da poesía…
E ceba, na espingarda, outra pirueta.
(Rioderradeiro)
