O ceo azul que da inocencia
vive,
a luz limiar, que se
impacienta e morre,
repercute en puñal, pulsa, percorre
pergameo do mar onde subscribe.
Contumacia, talvez sendo mentira,
do tecelán dese obradoiro agroma
xoguete de amencer cando se asoma,
botín de Poseidón cando el se admira.
Menos candor, a tarde
alí caída,
menos vigor, a luz morna
enloitada;
cadaleito e matraz, urde, valida,
devolve anil da bóveda invertida...
Resurrección, semente profundada:
xermole en Sol, debuxe outra xornada.
(Rioderradeiro)
