Ai, corazón!, monarca en montesío,
proclive a se abrasar para saciarse;
ai, corazón!, sedento ao desbordarse,
beba do teu querer máis manantío.
Estás en min coma forno na casa,
estou por ti coma o caudal no río,
estás por min labrando en largacío,
estou en ti rebelde sen ter causa.
Estás de cote en min, a cada hora;
estou doente en ti, porque me altero
cando me queima o sol da túa aurora.
Cándido albor!, mima o meu mal crecente;
pensar en ti prodiga desespero;
é, no vivir, arder constantemente:
É lapa, é combustible, é comburente.
É lapa, é combustible, é comburente.
(Rioderradeiro)
