Pois o serán me abafa e me aniquila,
non mingua a miña dor a madrugada;
o volcán do meu peito non se apaga
con mil palabras de millenta sílabas.
Cada solpor, eu morro coma o día;
cada afogar a luz, deveño en nada;
por ilusión, vivo vida prestada;
por ilusión, quero soñar vivila.
Non me sentín nacer nin me pregunto
se é lícito indagar neste misterio
con candidez de neno nun adulto.
O corazón, que é brando, e rebuldeiro,
ponlle unha vela ao santo, outra ao santeiro;
préndelle lume, e lisca deste asunto…
Delegando no credo e mais no crego.
(Riaderradeiro)
(Riaderradeiro)
