bicando eternamente a túa silueta.

  Arrebatoume a parca o meu guieiro...
Pois tanto meina a dor e contamina,
sinto o furgar infecto na ferida,
sen o timón, sen mastro e mais sen remo...


  Sen o timón, para o meu mal; sen remo...,
resistirei no meu barco á deriva;
porque, sen mastro, as velas son cativas
do penar do meu sangue en cativerio.


  Cando, por fin, remate o extravío,
hase render a pel ao seu destino,
e voarei coma unha bolboreta...


  Ter coroada a miña alma inqueda
cando encalmar a saudade contigo
bicando eternamente a túa silueta...


(Rioderradeiro)

... e manda o recado á beira.

  Abre, meniña, a luzada…

Do bico da Madanela,

pendura a miña mirada

que enxerga e corta e recrea

e mesmo se balancea

na badía muradana;

ao abeiro da alborada,

púxolle o rumbo á gamela

polo recanto da Creba

camiño de pena brava,

          **

  Fanecas na fanequeira…

Alborexa no Barbanza,

lumbriga nas Paxareiras;

desde Esteiro ata a bocana,

corenta lanchas xeiteiras

por tres dornas arousanas.

Cruz de Pelos pestanexa,

Oroso pinta e regala,

O Calvario fita e reza,

e pon letra á sardiñada.

          ***

  Naraio acena tristeza…

Alporiza a mar rizada,

rolan as vedrañas vagas

por Meixide e Ximiela,

por Birullos, pola praia.

Peta o vendaval de cara,

gaivotas cara a Fisterra,

testemuña a Pallagueira,

a choiva deixa pegada

nas malloeiras, na area.

          ****

  Birullos ronca e escumalla,

e manda recado á beira.

        (Rioderradeiro)

(Foto de Nieves Formoso Vidal)