Como desauga o río ao baleirarse,
Así, desangro a vida a toda présa,
Sen reparar que arquiva, e non regresa
Da eternidade onde vai refuxiarse.
Se tempo que estraguei, ¡ai!, retornase
En carne de existir mellor medida,
A causa que servín tan mal servida,
Nesa nova edición máis requintase.
Como caudal de río a veiga arrasa
E non refrea canle nin tempera,
A vida invade, corre, e acelera...
Se tempo que estraguei non desespera,
Á eternidade irei por ver que pasa
Co pente do pracer cando traspasa
As fronteiras da pel da primavera.
(Rioderradeiro)
