Desde algures, de bedel.

  Xerardo, feito a cicel,

rocha ruda o seu perfil,

alma agreste de alguacil

intérprete dun papel

de pícaro, pueril.

  

  Xerardo, que gran cartel!,

vigoroso, xuvenil,

entre saias, sen cuartel,

todas a xogar con el

á pitacega..., ao pernil:

  Pertinaz o pirixel, 

rapazadas pola pel,

extinta luz do candil,

palpadelas co viril.

               ***

   Desmontado o seu fusil

-testemuña outro pincel-, 

tralas nubes, de bedel,

Xerardo, vai de civil...

       

          (Rioderradeiro)

que é, nun xardín, regalar.

   Este pétalo enramado

propenso a desenramar,
eis noutro peito encravar
onde revive encarnado,
onde relouca arroubado,
onde reclama o recado
-secreto particular,
a sede aprende a pensar-:
auga invocada a regar
polo canal indicado,
polo contexto apropiado;

pode, galán, regalar
á rosa que ha perfumar
un firmamento privado,
un universo estrelado;
que o tempo sabe contar
-táboa de multiplicar-
polo pelexo ilustrado...

  Que o tempo sabe esperar
polo pelexo encoirado.

        (Rioderradeiro)

Estas botas-calcetín...

  














  Estas botas-calcetín...
envaiñan pernas divinas;
embriagan, ambas, tan lindas!;
como desfilan por finas
pasarelas de botín!

  Pasarelas de botín!;
campantes almas xemelgas,
excelsas alas doncelas,
galopantes, cal gacelas,
corren, brican, deica min.

  Corren, brincan, deica min---;
eu non son quen de entendelas,
eu non son quen de atendelas,
eu non son quen de detelas
co florete dun xasmín.

  Co florete dun xasmín...;
que as pernas son valerosas,  
que as pernas son vaidosas,
que as pernas son vaporosas
bolboretas de xardín.

  Bolboretas de xardín...;
en levidade, libélulas;
en señardade, subelas;
en subconsciente, son elas
argadelos de maxín.

 Argadelos de maxín....:
envaiñan pernas divinas;
embriagan, ambas, tan lindas!;
como desfilan por finas
pasarelas de botín!



         (Rioderradeiro)

.- O cravo que me reclamas...

  O aguillón que me agasallas,

arpón teu, miña condena...

  Crávasme o cravo na chaga,

desamparas ferramenta;

co martelo da túa ausencia

martelas concupiscencia 

do meu corazón en chamas.

  Se ancoro dorna en máis calas,

ao socairo das ribeiras,

co teu desdén me desvelas,

me cativas, me encadeas

a descravar as túas garras.

  O cravo que me reclamas,

rizón teu, miña gangrena...

   (Rioderradeiro)

.- de ser real..., que me atrape?

  Soñar? Levantar alfombras?
Debater sobre aporías
de contumaces manías
na vacuidade das sombras?

  Vivir? Non vivo. Padezo
o baleiro de existir,
a pretensión de esixir
outro escenario a bo prezo.

  Xogar? Non xogo. Son naipe
dunha baralla abatida;
son dado para partida
que un gobelete destape.

  Potencial ente? Consisto?
Con que premisa me invisto
de ser real..., que me atrape?

  Que me atrape e que me empape
desa entelequia..., onde existo !?


  (Rioderradeiro)