Como te atreves, Sol, a darme as horas,
se sabes que das horas vén collido
o tempo de vivir comprometido
co tempo de matar a luz nas sombras?
Como te atreves, Sol, que me devoras,
a acreditar calor no meu baldío?;
por que forzada lei cortas o fío
e tornas a enfiar? Por que me asombras?
E, sen embargo, Sol, eu sempre espero:
outra aperta, outro adeus, outra mirada;
bolboretas, meu Deus! -solpor medoño-
Ou!, candil daquel lar que tanto quero:
máis arrolos de nai, cantos da fada
mensaxeira estelar na flor do soño.
(Rioderradeiro)
