A sede de pracer máis
cobizosa
vai á fonte a por máis sede a saciala
na boca que en deserto ha desatala
en secura maior, avariciosa.
A sede a padecer, tan ambiciosa,
propaga a combustión, tan repentina;
esgota manancial, planta, propina
devezos de beber auga abondosa.
Sumada fame en sede, e
retorcida,
á fervura do corpo incorporada,
a fereza total desenfreada...,
Presta a tentar a sorte na embestida,
máis ardente, máis brava, e convencida
do alento de abrasar con labarada...
Afirmación da flor desenvaiñada .
(Riderradeiro)
