Milagre, noite, o sol cando o xermolas
dunha paixón de estirpe embarazada;
bríncas deusa do amor alborozada,
e dás luz e calor que non controlas.
Primaveral candor polas corolas
das flores que iluminas de alborada,
tizón de brasa en brisa ben labrada,
lisura do verán na voz das rolas.
Corazón do verán, por que te ancoras,
se te sabes, sen flor, carne cumprida;
se te sabes serán, senda esquecida;
O tempo xa xogou carta que adoras
de retornar de pé da despedida
no xogo singular desa partida;
Porque o reloxo denegou máis horas.
(Rioderradeiro)
