(Wikipedia, Francisco de Goya)
Seguen sombra da senda, en solitario,
trastos: capote,
estoque…, ese arrepío;
fora a
praza xardín e mais xentío,
e lida, e purgatorio…, o teu calvario.
Aquel botón de rosa por ferida
é manancial
fervente da fisura;
triste
albeiro; na area, esa escritura
proba
documental, alí caída.
Dan veredicto. A festa, de repente,
falou coa
traxedia. Eras valente.
Bebeches toda a morte ao provocala.
Brindaras, coa monteira, ao presidente
a vida
de toureiro en alcabala.
Que casta tan viril, tan obediente!
Que audacia
máis baril para cantala!?
(Rioderradeiro)
