quarta-feira, 30 de abril de 2014

Merece o meu calor. Non perdo nada.












   
  A vida de calquera é tempo breve
recopilado en recortados días.    
Mira este can; observa anomalías:
pouco ladra, non come, apenas bebe.

  Pobre animal! Sofre. Corre perigo.
Reumático ambular que me arremeda!
Son dono dunha sombra que me asedia,
reconfortante á vez, leal amigo.

  Quixen ter can. Non adquirín escravo.
Foi decisión cabal, por meditada,
manter un folgazán sen menoscabo.

  A condición do “can”, ben mellorada,
fíxose familiar naquel arrimo
que inoculou en nós coa mirada.

  Arestora, á vellez, cómpre agarimo.
Merece o meu calor. Non llo escatimo.

             (Rioderradeiro)