sábado, 8 de junho de 2013

Na mesmidade encrequeno.

  
  Pensa o calor que conteño
amordazado, inseguro,
que por combustión deveño
tizón de verde en pau duro.


  Dime a razón que me empeño
e o corazón que me apuro
en derribar este impuro
mastro falaz clavileño.


  Ninguén me di que son novo,
ninguén me di que son neno,
ninguén me bota en cumprido,
nin como esmola, un aceno…

  Se desbordo ardor, son lobo;
se dobrego peito, empeno
maduro…, vello…, aflixido…;
na mesmidade encrequeno...


  Por se do xerme renovo

 vigorizado, e sereno.


             (Rioderradeiro)