A carga que máis me pesa
implica o propio existir:
sacar de quicio o vivir
desangrado a toda présa,
botarlle un pulso á cabeza
do berce ata a sepultura,
caer de froita madura
onde denuda incerteza.
Dura pracer só un minuto,
o padecer persevera,
se outra esperanza me espera…,
se hei descargar noutra esfera
este existir disoluto,
pola escalada debuto…,
pois desvivir desespera.
(Rioderradeiro)
