Coa prata de lei, o meu cariño.

  
  O neno engarza, escada o seu poleiro;

escoita, o neno sinte o mar calmado;

o neno fala, fita de contado;

devece o neno  a vida do veleiro.

  Soña o rapaz devir aventureiro,

paquebote ou goleta de tres paos,

de grumete a piloto, en mil peiraos,

coroar un altor máis verdadeiro.

  Rapariga, mociña vinculeira,
canta envexa ensilveira o meu camiño!;
canto rato a roer no teu corpiño!,
canto gato se arrima á túa beira!

  Por gañarte..., hei xunguir na faldriqueira,
coa prata de lei, o meu cariño.

   
        (Rioderradeiro)

O vendaval perpetra en cen costados.

                          (Foto: Benirroxo)

  Coma víbora vil, veleidosa e perversa,

adianta, amosa o vento a catadura;

avanza o vendaval, e brinca, e brúa,

e rompe corazón á primavera.

  O vendaval tén présa e non relea,

o vendaval proclama a mala uva,

o vendaval propende á mordedura,

o vendaval posúe a chave arteira...

  De desatar en tromba un pulo airado,

por incendiar en nós mal pensamento,

desencadea Eolo alento aciago;

  Pavoroso empurrar polo tormento,

esnaquiza sen dó; o mar, por dentro,

dá estocadas triunfais cos seus tornados:

  O vendaval perpetra en cen costados.

          (Rioderradeiro)