terça-feira, 20 de julho de 2010

un NÓS: ti, MAR; eu, VENTO...


  
  Ou!, deleitoso arpón, crúa agonía,
cruel pracer cravado na consciencia,
ou!, amor, que, en agromando, alberga
no celme do seu ser punxente espiña…

  Discordante “iin/iang”, pugna intestina,
permanente loitar nunha alma inqueda,
contradictorio amor, doce cadea,
compañeira voraz: dicotomía…

  Atesourar amor a bon recado
require conformar, mudo e secreto,
na gaiola dourada o meu dueto;

  Logo, a cantar feliz e confiado
cantos de vida plena, por momentos,
e fenecer, e sentirse abrazados

  Ti e mais eu, nun NÓS: ti,  MAR; eu, VENTO…


(Rioderradeiro)