Ha de acadar no pan nova amencida,
Debe arrincar o gran da sementeira,
Ha de encadrar na malla á muiñeira,
Desenfadar a fada confundida.
Ha de afogar de sede á fame espida,
Debe alagar de brillo esa roseira,
Ha de arroupar de armiño a cabeleira,
Recompensar a man empobrecida.
Corazón de cartón, cabalo ergueito,
Por misterioso azar tan mal prendido,
Sustancia do inmortal incomprendido,
Galopa a discreción polo teu peito;
Alcanza, corazón, forza o dereito
De endereitar as frechas de Cupido.
