quinta-feira, 26 de maio de 2011

Compás de marear, rosa imantada.


  Mimosa, fronte ao mar, cingue de albura
a prezada altivez cando engalana;
tributa en celestial, campante, ufana,
inflamada de luz, preme na altura.

 Inflamada de luz, presa, e segura,
fala, na robustez, responde, humana;
non logra comprender cando, louzana,
torna, no ornamental, de sepultura.

 A rosa, caravel que a tempo activa,
altiva e, con razón, desconfiada,
pregúntalle ao solpor pola deriva;

 A rosa, sen saber, vai de arribada
a bordo dun batel; devén cativa
dos remos da ilusión, engaiolada,

 compás de marear, rosa imantada.


 (Rioderradeiro)