Quen me dese
ancorar na nosa casa
-que é
peirao, que é lar, e que é tan miña-
para escoitares, nai, canto me pasa,
para arrincar de min tamaña espiña.
Quen puidese romper esta mordaza,
sandarme,
miña nai, favorecido
pola fe que
che teño e que me abraza
para endozar na aperta o mal sufrido.
Na nai, que
eu venerei, quero adorarte
-adoración
maior, cousa imposible-;
esquecerte, xamais!, meu baluarte.
É tarefa de
amor para alcanzarte
egoísmo
filial intransferible:
Penando estou, Silveira incombustible...
Quen me dese, meu ben, resucitarte!
(Rioderradeiro)
