(Wikipedia)
Canto abrasa o calor da pel no estío,
Cinguido así, tan abraiado queda,
O tempo do rodicio tanto inqueda,
Como presa caudal do mar no río.
Canto abrazo cordial de fogo en frío,
Imantado tal vez pola moeda;
Porque o doblón é duro en almoeda
Na fiestra que á forza fai de fío.
Bórrame alguén o tempo máis bravío
Da febre do verán que abranda a neve;
Abrolla de costado ao meu navío
A fera intemporal que é can certeiro;
Afonda a dentellada en tona breve
Por me arrincar o ben máis verdadeiro.
(Rioderradeiro)
(Wikipedia)
