Contaminar a rosa o meu poema.

Primaveral a luz engaiolada,

En fresco enraizada na figura,

Presto pincel pintara sen pintura

Nos pétalos da rosa perfumada. 

Primaveral a rosa en luz galana

Dos cravos e da cruz prenda segura,

Presto pincel prendido en galanura

A se inmolar no cáliz, soberana;

Os teus pétalos, rosa, son diadema

De atar e desatar pola angostura

Dos sépalos a prol dunha patena,

Son un canto floral á fermosura

E relanzos de ardor dunha alma en pena;

Probado está o amor con máis loucura:

Contaminar a rosa o meu poema.

(Rioderradeiro)

Sabor da túa pel, pomba bravía.

  Un só dedo da man polo barbeito,

pola ribeira, ao mar da túa estrela.

Anque me digas: non!, quero aprehendela;

nunca renunciarei; burlo o teu peito.

  Un só dedo da man rozou, de feito,

o manancial onde habitas, doncela;

polas regras do azar, á tarabela,

xa o dedo adiviñara campo estreito.

  Un só dedo da man, no acantilado,

tatexo navegante, igual vixía,

apoupiñando vai pola badía...,

  Mostreiro, en ademán de apostolado,               
a andar e desandar polo sagrado

sabor da túa pel, pomba bravía.

          (Rioderradeiro)

Onde o reloxo denegou máis horas.

  Milagre, noite, o sol cando o xermolas

dunha paixón de estirpe embarazada;

bríncas deusa do amor alborozada,

e dás luz e calor que non controlas.

  Primaveral candor polas corolas

das flores que iluminas de alborada,

tizón de brasa en brisa ben labrada,

lisura do verán na voz das rolas.

  Corazón do verán, por que te ancoras,

se te sabes, sen flor, carne cumprida;

se te sabes serán, senda esquecida;

  O tempo xa xogou carta que adoras 

de retornar de pé da despedida

no xogo singular desa partida;

  Porque o reloxo denegou máis horas.

(Rioderradeiro)

Do profundo do amor pende a incerteza.

A pena dá máis dor.  Pula o tormento

Na procura de acougo. A pena activa

Percorre máis tenaz polo lamento;

Non morre o mal maior, porque se aviva

Como aviva o estertor na chama altiva,

E brinca, e corre, e salta e chanta asento,

Inflamada de seu, libre, e cativa.

¡Canto cativas ti, cruel sufrimento!

Esperanza que fai queima e oprime,

Por promesa falaz que non redime,

Tanto alenta no mal pola fatiga,

Que morre por nacer de nova intriga;

Laberíntica voz ponlle a tristeza:

Do profundo do amor pende a incerteza.

(Rioderradeiro)

Non tés corpo nin lei: Duras mentiras.

Temor, enfebrecido no meu soño,

Afondas criminal as vellas chagas;

Cando embelecas, tempo tan medoño,

Brillan na miña pel as túas dagas.

Empeño o corazón en canto poño,

Resucito sen ser cando me apagas,

Das faíscas da dor non me repoño;

É vengativo o mal con que me pagas.

Cargo na fonda alforxa ese secreto,

Pola  imaxinación medra indiscreto,

Coma unha nota vil polas escalas.

No ollar con que te miro non me miras,

No falar que te falo non me falas;

Non tés corpo nin lei: Duras mentiras.

(Rioderradeiro)