Temor, enfebrecido no meu soño,
Afondas criminal as vellas chagas;
Cando embelecas, tempo tan medoño,
Brillan na miña pel as túas dagas.
Empeño o corazón en canto poño,
Resucito sen ser cando me apagas,
Das faíscas da dor non me repoño;
É vengativo o mal con que me pagas.
Cargo na fonda alforxa ese secreto,
Pola imaxinación medra indiscreto,
Coma unha nota vil polas escalas.
No ollar con que te miro non me miras,
No falar que te falo non me falas;
Non tés corpo nin lei: Duras mentiras.
(Rioderradeiro)
Sem comentários:
Enviar um comentário