Comprace o corazón do mar de fóra.

  A luz que esgaza a treu polos coídos,

a sarta de arneirón que engarza a pedra,

pontifical tiara que embebeda

refachos de ilusión polos sentidos.

  Refachos de candor embranquecidos,

ese lagarto arnal polas devesas,

sarampelo ancestral das mil cabezas,

retablo de toxais ennobrecidos.  

  A luz maior, revolución da vela,

navega nun corcel pola marola,

adiviña o pincel a lei do día,

  Dá palabra de honor á primavera,

nos retallos do sol sacia a ardentía,

comprace o corazón do mar de fóra.

(Rioderradeiro)

Non te podo apelar nese apelido

  De canto ben se me outorgou, badía,

son quen de che ofrendar ata o alento;

non debo denudar o pensamento

por non cobreguear como unha anguía.

  Son quen de dar dobrada esa medida

de canto ben precise o teu contento;

por non lle despertar mal xenio ao vento,

non o debo abrazar pola ferida.

  Non te podo prender polo meu fío,

se a mala fe profesa paranoia,

se a ti, RÍA DE MUROS, din de NOIA

  -recanto marxinal para navío-;

non te podo apelar nese apelido,

por non caber “O Traba” na tremoia...

  dun mareante á carta, confundido.

(Rioderradeiro)

en cada flor os pétalos regalan

Costa tanto tornar polos teus brazos

Que o sangue conxelou na indiferencia;

Se en fría carne non arraiga a esencia,

Imposible volver polos abrazos.

Costa tanto quentar os vellos azos;

Das cinzas consumadas na fogueira

Endexamais xermola sementeira;

¡Como resucitar no teu regazo!

Pois pura dor é pura fantasía,

Pois puro amor é fráxil flor dun día,

A dor, a dor só co querer se apaga.

En cada flor os pétalos regalan

A libación dunha contrapartida:

Sempre o amor con máis amor se ampara.

(Rioderradeiro)

A gaivota garante peste e lío.

Algareira, arrogante ao lagarteiro,

A gaivota vixía o panorama;

A gaivota practica a fe profana

De converter o mundo nun lameiro.

Abandeira a gaivota ao mesmo clero,

Ela acaudilla o pacto na atalaia,

Ela acubilla o lance e maila malla
Para engulir no cope máis ficheiro.

Non renuncia a “chorona” ao señorío,

Non abandoa o cargo no peirao,

Afervoa o febril gaivoteirío,

Garrapatea, empurra o arrepío,

Por confluír fervor con refugallo;

A gaivota garante peste e lío

Por se abonar á bicolor no pao.

(Rioderradeiro)

Como camiña o merlo na silveira.

Sempre hei de andar pola luz acochado,

Hei de apostar e xogar escondido,

Hei de aprender do perder renacido,

E non darei por perdido o probado.

Sempre hei de andar pola luz amparado;

Hei de apurar, degustar devecido;

Hei de gastar, devorar o debido;

Devolverei canto me for doado.

Comprobarei na rosa aquel recendo;

A roseira pon flor a par da espiña

E aprisiona a mirada verdadeira;

Ensoñación, que a vida vai correndo,

Aventureira a man franca camiña,

Como camiña o merlo na silveira.

(Rioderradeiro)