SERÁN CON VELOSO.

SERÁN CON VELOSO.
________________________



Cos seus salmos e cantigas,
As augas do Arenteiro
Na procura do Ribeiro
E as vellas cepas amigas...


Elas, sempre milagreiras,
Preguntan polo casal
Onde mora o meu colega
Antón Veloso Mosquera,
Bodegueiro principal.


Ribeiro de treixadura;
Morre o solpor no vilar.
Con un ¡viva! á fermosura...,
Remata a nosa aventura.
Feliz remate ó serán.


Bodegueiro principal,
Antón Veloso Mosquera,
Pra min, amigo e colega,
E desde hai ben tempo,“irmán”.

_____________________________________

PASOS VOU DANDO.

PASOS VOU DANDO.
______________________


Pasos no aire vou dando,
¡Meu amor!

¡Meu amor!,
Ves coma un río…

Imaxínome ponte,
Auga, flor…,
Man que prende no tempo.

Son apenas bocadiño
Do todo, da nada,
Dun ti, dun min…

Unha gamela á deriva
Son eu.

_______________________________

NO CARNAVAL DA PICOTA

(Wikipedia)

  No carnaval da Picota
cantou meu curmán Rosendo;
ceibou tamaño aturuxo,
e, co aturuxo, un recendo..!

  Replicoulle a Manoela
na franqueza do cantar,
e non probou co aturuxo
por mor que ao aturuxar...


  Desaxustes do xustillo,
e a penda que en baixo está
proclamaran amnistía
de tanta “ventosidá”,


  A gaita do fol das tripas,
por sorte, sabe tocar
a muiñeira dos ventos
con mudanza medieval...,


  Leixaprén, paralelismo
das cantigas de refrán,
onde o amigo e maila amiga
bordan tal choromicar...,


  Á beira dun mar ou río
-marco de "fogosidá"-,
despois da noite pasada
na esmorga do Carnaval:


  Fartadela de castañas,
viño acedo, temperán,
-arde o eixo, carballeira!-,
de testemuña, a mañán...


  Canta fartura nos bicos!
Canta presteza nas mans!
Canto aloumiño nos ollos!
Canta fame no demais!


  Desde que este mundo é mundo,
cando o home botou a andar,
puxo ao pé da partitura
cando se pode tocar.


  Se os ventos que a gaita sopra
deviñesen vendavais,
de seguro que a harmonía
deixase de harmonizar...,


  E Rosendo e Manoela...,
pois..., tivesen que liscar:
dous cans co rabo entre as pernas
que veñen de escorrentar...


  Manoela e mais Rosendo
-a pernada é pola vella-,
noiva quenta ao cura a cama
mentres o noivo retella.

  Moralismo parroquial:
verde secreto de orella,
de boca en boca, a parella
-lume!-, Facundo ao final:

  Catarse de funeral,
que o Santo Oficio encerella. 

   (Rioderradeiro)


(Wikipedia)

HOME NA VENTÁ.

  
























Fisterra, 1926, Ruth Matilda Anderson)

  Home, na ventá, interrogante lector de paisaxes...
Home tristeiro, cobizoso de inmorrentes fermosuras, 
contempla unha paisaxe que non lle pertence, 
que non a sinte no celme, na raíz, sustancia súa. 
El é dono doutra terra, 
doutro mar, máis aberto,
mar limpo, máis vivo, 
desbordante e vizosa Costa da Morte...


  Home a esculcar desde a súa fiestra:
diante dos ollos, a montaña magnífica, verde, baril, 
sempre augusta, dolorosamente allea.
O mar persoal na testa, sempre na memoria, no íntimo: 
ai!, o mar!, a miña ría..!, o seu mar..!,
o Mar Maior, de Corrubedo a Fisterra!;
unha fartura de mar, que alucina a imaxinación 
e  que a embebeda.
Por ese mar...,  ben daría esta montaña,
a ilusión desta veiga, daquel río...
Tódalas montañas xuntas, os mares todos amoreados non pagan o seu mar.
O meu mar..!, desde a nenez, cume, 
altar das paisaxes máis intimas.


  O home, na súa penosa condición,
imaxínase protagonista,
principio e fin da beleza;
interroga a súa circunstancia
para se atopar, para se acochar nela, 
arrolarse nela, apoiarse nela,
para trascendela e trascenderse;
o home, este home é un catador de esencias, 
depredador de existencias:
sentílas, gozalas, padecelas, esgotalas,
perpetrar un inútil empeño;
xa que non lle resultan aceptables os límites 
do home supostamente libre, 
presuntamente á escolla 
do seu estar nun mundo onde 
El fora ubicado sen previa autorización nin concorrencia.


  Este home vive desconcertado,
na disconformidade e na protesta;
emporiso, pula por saír de si,
infeliz, na persecución dunha utópica, 
dunha quimérica, imposible plenitude.
Este home, centinela, vixía na ventá, 
interrogante lector de paisaxes,
na procura dunha fonte que endaxamais 
apaga os seus lumes, as súas sedes ardentes, 
arelantes, dunha alma insaciable.


  Se cadra, por desgraza ou fortuna,
este home, que é un home calquera,
en todos e cada un de tantos, 
probablemente... son EU.

 (Rioderradeiro, en Vigo, 2008)

O LIBRO.

O MEU LIBRO.

__________________

  Un libro,

tiña un libro,

tiña un libro branco,

tiña un libro branco nas mans,

tiña un libro branco nestas miñas lectoras, 

nestas esfameadas, sedentas mans de TI:

  E no comenzo era, foi tan só, o verbo e a pequena

recompensa das miradas;

viñeron os achádegos e as sorprendentes conquistas,

a marabilla das descubertas,

para logo daren pasos multiplicadores, ao abeiro

da tenrura dos bicos,

para acadaren os máis altos cimos de tódolos

sabores da memoria,

viaxeira interplanetaria das mans, destas miñas mans,

deste meu tacto enteiro, consagrado a TI,

a navegar con degoiro polos intersticios da xeografía,

sen lindes, da túa alma

doce , do meu libro pleno,

ofrenda túa, neste mar, océano aberto que tén nome,

arestora, de nai, e de avoa,

meu amor!, 

  Coa súa portada e contraportada, 

co seu limiar,

coa súa trama, co seu argumento pleno,

co seu desenrolo en vivo e en directo,

co seu epílogo en curso no discurso…

  E todo, sen sabelo, estaba potencialmente aquí, 

todo predestinado, adicado a min.

Tiña o meu libro branco nestas miñas lectoras,

mariñeiras, labregas mans de terra,

de barro a se moldear a si mesmas.

  Tiña o libro branco branco nas mans.

tiña o libro branco,

tiña o libro,

o libro..!

  Todo!

Todo!..., para a eternidade,

conformado, firmado e confirmado á medida

do meu sempre difícil querer,

  a ti, meu sempiterno amor!

  (Rioderradeiro)