CARTUCHO anxelical que se inflamara.

  
  Albura sen igual, inmaculada,

loces carne mortal, ouro en patena,

a flama que se inflama e se refrena

no cáliz da paixón engaiolada.

  Albergas na prisión tan resignada,

o mastro ergueito, a brisa burla antena;

reflictes na brancura a faz da pena

da verga en vertical desenvaiñada.

  Como lle has apagar tanta quentura

se bebes sede ardente da secura?

Cobizas consumar a cruz ou cara,

pretendes perpetrar envergadura...

  Involucrando LIRIO en desventura.
Endexamais tal fame se fartara:

  CARTUCHO anxelical que se inflamara.

          (Rioderradeiro)

Cartas de navegar que rebentara.

  Do Mar Maior –de inconfesado brío-,

xorde arroaz, alanca, chouta ledo,

sulca pélago azul, con pulo, inquedo,

dorsal abandeirado en albedrío.

  Camiño do solpor, que é campa de navío,

se renuncia a gaivota ao seu enredo,
se o cormorán gaba o seu loito acedo,

vaga de fondo empurrará en bravío.

  Estoupa o bergantín -cen mil estelas-:

tres mastros, verga, foque, botavara…;

deglute, cruel, gorenta o que estragara.

  Sen desvelar designios nin tutelas,

o vendaval devolve, das tres velas,

cartas de navegar que rebentara. 

  O Mar Maior subscribe nas estrelas.

       (Rioderradeiro)

Breve o vivir: Beber do berce a sede.

  Ai da vida!, de efémera constancia,

mimosa ata devir zalamería;

ou!, degoro da grei da baronía

e na conta total suma arrogancia.

  

  Ai da vida!, ruín, vacua ganancia,

prebenda e pedestal e pedrería,

enredo e comechón, galdrupeiría,

xarope de ilusións de eterna infancia.

  Pois cóbrega funámbula dá intriga,

pois demorada luz téndelle o brazo,

réndelle a man voraz e mailo abrazo

á soterrada fame da lombriga.

  A parca acurta a hora e colle a rede

de respirar alento que te enrede.

  Prende o moer na granazón da espiga

breve o vivir: beber do berce a sede.

(Rioderradeiro)

Acosa o sol xogando esta partida.

  Acosa o sol, pon linda a cara triste

e demuda a tristura en algazara.

Acaso a man do sol ben recadara

na caricia que prende en quen resiste.

  Acosa o sol, no resplandor consiste

revelar luz que o divino inventara.

Acaso a luz do sol simbolizara

a inmanencia de Deus en canto existe.

  De ocaso o sol, acaso  deita acedo,

acochado no mar, pernocta ledo,

dá a batalla carnal dun deicida,

  Persegue a salvación pola amencida

e, volto a se encimar, a porte inquedo:

Acosa o sol xogando esta partida.

(Rioderradeiro)

"A dignidade" é pau con longaniza.

  A dignidade en ti, antro que indigna,

lixo que desterrou toda brancura,

a páxina salaz e a sinatura

pactadas a compás que contamina.

  A dignidade en ti, que peregrina

e acomete e devora o pan da usura,

recanto natural e sepultura:

a indignidade entoba a túa inquina.

  A dignidade en ti, pura patraña,

é pía compaixón de falsa entraña;

as razóns de roubar de quen cobiza...

  Fan de funil, por lei, dunha alcabala;

na báscula, Mercurio pesa e cala:

promove indignidade na inxustiza.


  "A dignidade" é pau con longaniza.

(Rioderradeiro)