Ai da vida!, de efémera constancia,
mimosa ata devir zalamería;
ou!, degoro da grei da baronía
e na conta total suma arrogancia.
Ai da vida!, ruín, vacua ganancia,
prebenda e pedestal e pedrería,
enredo e comechón, galdrupeiría,
xarope de ilusións de eterna infancia.
Pois cóbrega funámbula dá intriga,
pois demorada luz téndelle o brazo,
réndelle a man voraz e mailo abrazo
á soterrada fame da lombriga.
A parca acurta a hora e colle a rede
de respirar alento que te enrede.
Prende o moer na granazón da espiga
breve o vivir: beber do berce a sede.
(Rioderradeiro)
Sem comentários:
Enviar um comentário