Estas botas-calcetín...

  














  Estas botas-calcetín...
envaiñan pernas divinas;
embriagan, ambas, tan lindas!;
como desfilan por finas
pasarelas de botín!

  Pasarelas de botín!;
campantes almas xemelgas,
excelsas alas doncelas,
galopantes, cal gacelas,
corren, brican, deica min.

  Corren, brincan, deica min---;
eu non son quen de entendelas,
eu non son quen de atendelas,
eu non son quen de detelas
co florete dun xasmín.

  Co florete dun xasmín...;
que as pernas son valerosas,  
que as pernas son vaidosas,
que as pernas son vaporosas
bolboretas de xardín.

  Bolboretas de xardín...;
en levidade, libélulas;
en señardade, subelas;
en subconsciente, son elas
argadelos de maxín.

 Argadelos de maxín....:
envaiñan pernas divinas;
embriagan, ambas, tan lindas!;
como desfilan por finas
pasarelas de botín!



         (Rioderradeiro)

.- O cravo que me reclamas...

  O aguillón que me agasallas,

arpón teu, miña condena...

  Crávasme o cravo na chaga,

desamparas ferramenta;

co martelo da túa ausencia

martelas concupiscencia 

do meu corazón en chamas.

  Se ancoro dorna en máis calas,

ao socairo das ribeiras,

co teu desdén me desvelas,

me cativas, me encadeas

a descravar as túas garras.

  O cravo que me reclamas,

rizón teu, miña gangrena...

   (Rioderradeiro)

.- de ser real..., que me atrape?

  Soñar? Levantar alfombras?
Debater sobre aporías
de contumaces manías
na vacuidade das sombras?

  Vivir? Non vivo. Padezo
o baleiro de existir,
a pretensión de esixir
outro escenario a bo prezo.

  Xogar? Non xogo. Son naipe
dunha baralla abatida;
son dado para partida
que un gobelete destape.

  Potencial ente? Consisto?
Con que premisa me invisto
de ser real..., que me atrape?

  Que me atrape e que me empape
desa entelequia..., onde existo !?


  (Rioderradeiro)

- As tres Grazas muradás

(Wikipedia, Pedro Pablo Rubens, 1636-1639)

  Tres deidades poderosas,

humanas, polo demais,

rebuldeiras, fachendosas,

soñaran con ser ditosas;

hoxe, serenas, vitais,

pensan, princesas reais,

madurecer coma rosas,

envellecer coma nais;

"As tres Grazas" muradás,

avoas... -ler candorosas-

consentidoras graciosas,

bolboretas garimosas,

acolledoras, centrais,

polo candor, luminosas,

polo calor, capitais,

pura ilusión, deliciosas,

puro valor, virtuais,

tan plenas, tan principais ,

tan verbais, tan vigorosas:

lindas señoras -que máis?-,

señoras sentimentais,

tres beldades portentosas,

tres deidades poderosas...

 Hoxe, serenas, vitais,

pensan, princesas reais,

madurecer coma rosas,

envellecer coma nais...

  As tres Grazas, as tres mozas,

Amorosas. 

(Rioderradeiro)

-E, no Cabo, EL de vixía.

 

(Foto de Campio Pineiros, quen desempeña oficio permanente de reporteiro e NOTARIO maior da RÍA de MUROS)

  Duro inverno ou bo verán,
desde o abrente ata o serán,
Campio Piñeiros porfía,
comanda Capitanía
dun obradoiro artesán;
notario do ven e van,
reporteiro ao curricán,
retrata, capta harmonía,
euforia e melancolía;
como rezara o refrán,
ollo de gran puntería
testifica travesía.

  Forasteiro! muradán!,
todo canto os ventos fan
aos barcos pola badía,
ao ronsel, á marusía,
porque lles pete ardentía;
todas cantas vagas dan
ao bateeiro, testán
cultor de mariscaría,
ao naseiro cando arría,
ao pulpeiro pillabán,
á rañeira, ao gañapán
e á man que lles ten manía.

 - Que máis pide a fantasía
dun leigo que é sacristán?

 - Retratos, por cortesía;
propondo monotonía,
navíos no pantalán..!,
e, no Cabo, EL de vixía.

   (Rioderradeiro, en Muros, a 8/01/2019)