.- Dunha beldade quebrada.

                                  “Fomos ficando sós / o Mar, o barco e mais nós…” (Manuel Antonio)

  Soa, Vella, encrequenada

por pesadumes, por pranto,

por ter vivido quebranto;

quixérate o mar pintada,

desde ben nova, co manto

dunha beldade quebrada.

   (Rioderradeiro)

.- Abrindo a porta á parodia

  Non lle espeta pau na roda

ao goberno trinitario

un contubernio ordinario,

senón solo hipotecario

que, en canto hai Pleno, pon poda

na portada dun diario.

  Non coce o pan cando a codia

non acobilla o miolo;

se non seguen protocolo

para amasar o molete

panadeiros de copete,

quen alimenta a prosodia?

  Peta na boca un filete

abrindo a porta á parodia…

   (Rioderradeiro)

.- “Per… saeculorum”, amén!

(Ao benquerido amigo Xermán Sande Formoso, con motivo de seu 70 cumple)

    Setenta..! Cabe apuntar,

coma un adeus, no diario,

divorciando o dietario

das follas do calendario,

retallos que han requintar

a pel do teu relicario.

  Setenta..! Cabe apostar,

como seguir, sedentario,

a conxugar, solidario,

ao pé da cruz, no calvario,

os tempos do verbo amar

con corazón solitario.

  Setenta..!, dixen. Ninguén,

salvando a Matusalén,

cumpliu anos cun acuario

“per… saeculorum”, amén!

  (Rioderradeiro)

Canta congoxa incontida!

(IN MEMORIAM da tía ELENA, nai dos meus curmáns Maruxa, Manolo, Antonio e Mario SILVA GARCÍA)



  Sendo tan poucos, son tantos
os anos desde a pertida...

  Son de soidade os teus prantos,
sangra orfandade a ferida;
sombras, baleiro... Que vida!

  Que vida! Cantos quebrantos!
Cantos de dor, sacrosantos!
Canta congoxa incontida!

 

  (Rioderradeiro)

Como apuntando á pontella.

  Terma o calvo da botella;
con trazo santo, sereno,
debuxa, endereita aceno,
bendice, escancia, aconsella...

  Dispáranse, de orella a orella,
bicos dun ardor obsceno,
os noivos, como aconsella
preliminar de parella...

  Protocolar, punto ameno,
dardos de doce veleno,
como apuntando á pontella,
pra dar no cravo... de pleno.

  (Rioderradeiro)