En mordaza bucal de pervertido.

  

  Pois minte máis que fala, estar calado

sería defraudar a felonía;

se aceptase calar, compensaría

co meu silencio o seu represaliado.

  Pois minte por mentir, vicio iniciado

desde o primeiro alento na porfía;

se aceptase cambiar, despreciaría

ao crápula que leva incorporado.

  Mentireiro maior, algo impoñente,

sapo concho, colmillo de serpente,

se for quen de enmendar un malnacido,

  o hipócrita traidor reconvertido

tornaría o verniz de home decente

en mordaza bucal de pervertido.

     (Rioderradeiro)

¿Xermolará vizoso outro xacinto?

Wikipedia: La Mort de Hyacinthe, 1801, de Jean Broc)

  Estar aquí, de paso, circunscrito,

tirar daquel pretérito perfecto,

soñar, beber de tempo predilecto,

feliz, fugaz, ese instante infinito.

  Mirada atrás, flagrante coma grito,

lostregante fricción por intelecto;

presidio de ilusións para insurrecto,

correa de amansar todo conflito.

  Estar aquí, presente en cada cousa

que aprendes e fai parte do teu mundo;

vivir decote, así, en moribundo,

espada de Damocles sobre lousa.

  Imaxinar... No teu xardín, do extinto,

que ha xermolar vizoso outro xacinto.

  
  (Rioderradeiro)

(Wikipedia.- Blue Hyacinth by Kranchan)

Por debater palabra contra muro.

  Vou metido entre dous interrogantes,

ás apalpadas, polo laberinto;

comigo vés por retorto recinto,

competindo imos dous vociferantes.

  Maldicindo de nós, de contrincantes,

do divino e do humano discutindo;

estamos sós, gritando e repetindo,

monologando á vez, recalcitrantes.

  Sendo Caín Abel, e viceversa,

a cara e maila cruz dunha moeda,

serei talvez a verba que leveda

dentro do nó da gorxa, a máis adversa.

  O laberinto, testalán, é duro,

por debater palabra contra muro.

                                         (Rioderradeiro)

Cabe dilucidar causa perdida?

  

  Sucede o sucedido; non esqueces:

atrápate tormento introspectivo

e destapa do fondo dun arquivo

inconfesables traumas que padeces.

  Non te asañes contigo se estremeces

canto acochado tés para non velo;

desliga ese adival de garamelo

asfixiante e perverso tantas veces.

  

  A cada paso do periplo asiste,

de atalaia e fiscal desde a partida,

vingativo censor de alma homicida

que te xulga e condea a vivir triste.

  Vinculante papel? ¿Quen se resiste,

recalcitrante, a ver outra saída?

  Cabe dilucidar causa perdida?
O tempo de mal tempo se reviste.

      (Rioderradeiro)

Entre os sepultureiros do galego.

  
  Atinas con palabras exquisitas,

consegues relucir coma unha estrela;

quen puider alcanzar a túa estela,

Rosalía, con verbas tan ben ditas.

  Rosalía, que tempos resucitas

-Follas Novas, meniña de Cantares-,

pensamentos de nai, dos teus pesares

repousados na voz cando os recitas!

  

  Agora, fans de rito e de teatro,

que foran ben hostís e calumniosos,

agora, eses ruíns campan, raposos,

aproveitados lobos, máis de catro.

  Máis de catro lacaios, sen apego,

entre os sepultureiros do galego.

     (Rioderradeiro)