No cerebro, charón malencarado.

(Wikipedia)

  Ambicioso individuo hoxe en balanza,

este home, que persegue o mel da gloria,

de fortuna, atesoura vanagloria

espetada na mente como lanza.

  Colecciona veleno, pura escoria,

e un elenco de estúpida arrogancia

que salpica soberbia en abundancia

cando morde as palabras na oratoria.

  É pequeno? Pois si. Como calquera.
Ten complexo? Tamén. Non o supera.

Anda teso. Semella ata envarado,

  Desde a planta dos pés ao peiteado,

por rancor, recuberto dunha cera

que é blindaxe, charón malencarado.

  Miúdo maioral! Quen o tolera?
O Casado? Abascal? Tigre ou pantera?

   
      (Rioderradeiro)

Merece o meu calor. Non perdo nada.

   

  A vida de calquera é tempo breve

recopilado en recortados días.    

Mira este can; observa anomalías:

pouco ladra, non come, apenas bebe.

  Pobre animal! Sofre. Corre perigo.

Reumático ambular que me arremeda!

Son dono dunha sombra que me asedia,

reconfortante á vez, leal amigo.

  Quixen ter can. Non adquirín escravo.

Foi decisión cabal, por meditada,

manter un folgazán sen menoscabo.

  A condición do “can”, ben mellorada,

fíxose familiar naquel arrimo

que inoculou en nós coa mirada.

  Arestora, á vellez, cómpre agarimo.

Merece o meu calor. Non llo escatimo.

             (Rioderradeiro)

Veneran no granito o puro carto?

  
  Poñamos que este sol vai de cruceiro

e toda vaguidade desvirtúa;

poñamos que lle prende lume á lúa

Ícaro voador cun candeeiro.

  Convén saber se a fe do carboeiro

consiste en lle prestar alas ao vento,

se claramente a fe propaga evento

no tobogán das nubes cun plumeiro.

  Convén saber se reptan, coma a hedra,

rato, gato montés, lesma, o lagarto…,

se, en puridade, trepa por reparto

a cobiza da fauna cando medra.

  Quen vindica ao divino en Cruz de Pedra?

Poñamos que, piadoso, non descarto:
Veneran no granito o puro carto?

       (Rioderradeiro)

O tempo apura, opera a morte a mente.

(Wikipedia)

  Ladran mil cans, este fantasma existe

e arrepía a memoria recordalo;

o xinete de sombras se reviste,

desboca no teu peito o seu cabalo.

  Miañan mil gatos; o temor consiste

en dislocar por dentro o tarabelo;

atácalle de noite ao neno triste

empuñando puñais de terciopelo.

  Ladran mil cans; o medo adolescente,

de escuro, a cabalgar por subconsciente

por ser rapaz doente sen sabelo.

  Miañan mil gatos; coma un escalpelo,

o tempo apura, opera a morte a mente

e salpica de canas barba e pelo.

   (Rioderradeiro)

(Sigismund Shlomo Freud, Wikipedia)

Para esculpir na aperta que te quero.

( Wikipedia.- Admiración maternal, obra de William Bouguereau, s. XIX.)

  Perdurará no tempo a túa imaxe

mentres de NAI se vista a primavera;

se o pulso do meu pranto persevera,

ha penetrar a terra do teu traxe?

  A perforar a pedra da blindaxe,

puro debate contra unha quimera,

vou  abreviando, sen compás de espera,

os pasos a pagar pola peaxe.

  Non sei como dicilo en verbo austero,

con que lume nos ollos deslumbrarte,

con que rito sagrado despertarte

do sono irreversible máis severo.

  Son neno na vellez, quero abrazarte

para esculpir na aperta que te quero.

  (Rioderradeiro)