( Wikipedia.- Admiración maternal, obra de William Bouguereau, s. XIX.)
Perdurará no tempo a
túa imaxe
mentres de NAI se vista a primavera;
se o pulso do meu pranto persevera,
ha penetrar a terra do teu traxe?
A perforar a pedra da
blindaxe,
puro debate contra unha quimera,
vou abreviando, sen
compás de espera,
os pasos a pagar pola peaxe.
Non sei como dicilo
en verbo austero,
con que lume nos ollos deslumbrarte,
con que rito sagrado despertarte
do sono irreversible máis severo.
Son neno na vellez, quero
abrazarte
para esculpir na aperta que te quero.
(Rioderradeiro)
3 comentários:
coma todo o teu traballo (ou diversion), fantastico
esto da moitas voltas xa fixen comentario duas veces
Os versos adicados a tua nai , pensó que son o millor da tua produccion. Ay !!! Quien supiese escribir !!!..
Enviar um comentário