No pombal: sé Rei nun cesto.

  Puideses, necio, aprender

a discordar con cordura

a a concordar na loucura

senrazóns de apetecer.

  Non te acompañe o manter

por mandato a compostura,

permita a vida aventura

de vivir, non convencer.

De que che serve inventar,
labrar mil veces o mar,
confundir na mente presto
os pesadelos co resto..,

  Se existir é resistir,
conspirar e sobornar,
converter contexto en xesto,
facer da vela elixir...?


 Deixa, Ulises, de sufrir
no pombal: sé Rei nun cesto...

  

(Rioderradeiro)

Retés ás tres na retina.

  
  Que presteza!, fóra estrés,

día a día, mes a mes,

tantos anos anduriñas,

cos seus rebaños as tres,

por carreiros, carabinas.

  Gaveo, ao gato montés,

cando o Calvario adiviñan,

elas a un tempo camiñan, 

mortificados os pés,

matando fame canina.

  Estampa de evocación,

estas mulleres quen son?

-Pois ovelleiras, xa as ves;

ata a memoria as nomina:

María, Xoana, Celina…

  Conmóveste, corazón:
pastoras..!, que palmarés..!

  Retés ás tres na retina.

       (Rioderradeiro)

A semente que ha ser reproducida.

  Este tren do latir trae retraso

ou adianto, se tés conta do alento,

delirante inxestión de sentimento

que alimenta en tristeza o teu repaso.

 

  As présas, ti xa ves, retendo ocaso,

loitas, tripas, contés, cortas o vento,

despeitado, a través do descontento,

convirtes, co revés, triunfo en fracaso.

 

  Badaladas de Crono socavando,

este rella na pel xa vén labrando

unha fenda profusa, empedernida.

 

  Cada rego trazado é máis partida

que se debe restar daquel sumando

da colleita cabal, seleccionando...

     A semente que ha ser reproducida.

  

         (Rioderradeiro)

                                                  Cabaceira de XOANAdoROUCO.

Mentres choramos por ela…

  Gaitiñas, que tempos, ai..!

Sen vivila e sen bebela,

a vida que se nos vai

mentres choramos por ela…

                  (Rioderradeiro)

Baleiro de canto eu quero.

  En canto os versos ven cimas,

talvez Parnaso entreabras,

poeta que descalabras,

anque perpetres con rimas.

 

  As estrofas, cando as labras,

dasaforadas que van,

de feito, xa se desfán,

defuntas, vacuas palabras.

 

  No obradoiro creativo,

apurando o desespero,

aproveitas con esmero…

 

  O teu pincel compulsivo,

pintas soneto cativo

baleiro de canto eu quero.

                       (Rioderradeiro)