Este tren do latir trae retraso
ou adianto, se tés conta do alento,
delirante inxestión de sentimento
que alimenta en tristeza o teu repaso.
As présas, ti xa ves, retendo ocaso,
loitas, tripas, contés, cortas o vento,
despeitado, a través do descontento,
convirtes, co revés, triunfo en fracaso.
Badaladas de Crono socavando,
este rella na pel xa vén labrando
unha fenda profusa, empedernida.
Cada rego trazado é máis partida
que se debe restar daquel sumando
da colleita cabal, seleccionando...
A semente que ha ser reproducida.
(Rioderradeiro)
Sem comentários:
Enviar um comentário