Leva no arado: “Abelleira”.

          

Das tres velas veleidosa,

Nun só mastro, a mariñeira

Labra o mar por sementeira;

Semella que a primorosa

Leva en arado: “Abelleira”.

(Rioderradeiro)

(Wikipedia)

Como inculpado ao nacer.

   Co tizón da ferradura,

tomando temperatura.

             

               * *             

          

  Por portar na faldriqueira

un grande enigma escondido,

carguei fardel ben cumprido,

cavilante: por que eu era

para min descoñecido?

 

  Por bipolar, inimigo:

non son quen de me entender;

se cadra, poida aprender

a reconciliar comigo

no instante de perecer...,

  nese intre de comprender

que é prezo de ter vivido,

que é cobro por ter bebido

na alfándega do nacer...

  a sede que é padecer

vir, desde o berce, vencido.

             *   *  *

 Co tizón da ferradura,

tomando temperatura.

               (Rioderradeiro)

Quen empurra o puñal pule argumentos.

(Wikipedia)

  Palabra atrabiliaria ha maltratarte

e acoitelar no peito e mais na mente;

a sevicia confía cegamente

na punta do puñal que ha de matarte.

  A punta do puñal que ha derramarte

con pérfida pericia, impunemente,

recolle da roseira en ascendente,

gota a gota, o sangrar que ha derribarte.

  Palabra tan mortal como invencible

-Damocles sabe de resentimentos-

apura puñalada irreprimible;

  Acaso a lei do alén irreductible,

sen atender razóns nin esperpentos,

acuñe en eco mol por irredentos;

  Quen empurra o puñal pule argumentos.

           (Rioderradeiro)

(Wikipedia)

Brindarlle o corazón á túa espada…

  Pensar en ti, tecer na mente un lazo,

ler no teu corpo o meu cando abrazaras,

abandeirar máis sol cando abrasaras,

nas cinsas refulxir coma en regazo.

  Vivir en ti, carimbo en recto trazo

dunha frecha sutil que alimentaras,

zugar caudal do mel que derramaras

no ardente frenesí do teu frechazo.

  Abrirme a ti comprace á primavera,

xunguirme en ti, cortarlle ao tempo espera:

estremecer lumeiro en labarada;

  Salvarme en ti, xurdir porque quixera,

xogando a fondo o fado pola fada,

renderlle o corazón á túa espada…

  Por lle decapitar o mal á fera.

                      (Rioderradeiro)

De almirante, o timón do teu navío.

  
  Así foxe das mans, moi manseliña,

esta ilusión que di ser doce dama

que sementa amencer e que derrama

retallos de candor cando acariña.

  Desilusión constante e sibilina

dicta, para o teu mal, outro programa,

fite en fite, frontal, fíre, difama,

esfarela fulgor, pon fin, fulmina.

  Se nas alas do tempo, ai!, retornases

para envolver na canle o mesmo río,

ben puideses borrar por labradío

  Engurras que na pel non reparases,

e na carne inmortal recuperases,

de almirante, o timón do teu navío.

                         (Rioderradeiro)