Así foxe das mans, moi manseliña,
esta ilusión que di ser doce dama
que sementa amencer e que derrama
retallos de candor cando acariña.
Desilusión constante e sibilina
dicta, para o teu mal, outro programa,
fite en fite, frontal, fíre, difama,
esfarela fulgor, pon fin, fulmina.
Se nas alas do tempo, ai!, retornases
para envolver na canle o mesmo río,
ben puideses borrar por labradío
Engurras que na pel non reparases,
e na carne inmortal recuperases,
de almirante, o timón do teu navío.
(Rioderradeiro)
Sem comentários:
Enviar um comentário