As fronteiras da pel da primavera.

Como desauga o río ao baleirarse,

Así, desangro a vida a toda présa,

Sen reparar que arquiva, e non regresa

Da eternidade onde vai refuxiarse.

Se tempo que estraguei, ¡ai!, retornase

En carne de existir mellor medida,

A causa que servín tan mal servida,

Nesa nova edición máis requintase.

Como caudal de río a veiga arrasa

E non refrea canle nin tempera,

A vida invade, corre, e acelera...

Se tempo que estraguei non desespera,

Á eternidade irei por ver que pasa

Co pente do pracer cando traspasa

As fronteiras da pel da primavera.

(Rioderradeiro)

Tripulantes..!, baixel SANTA MARÍA..!

"...primero del mes de febrero de mil seiscientos y cincuenta (1.650), dirigidos al Señorío de Biscaya, en dicho día había dado dicho navío (SANTA MARÍA) en una roca que se dice de las LES (Lens), una legua poco mas o menos de la dicha villa (de MUROS), en donde dicho navío se deshizo, y de la gente que llevaba se aogaron catorce, salbándose los más. Y saliendo algunos de dichos muertos a tierra acia el puerto que se dice de Ancoradoyro, feligresía de LORO (Louro)... "  (Arquivo parroquial de Muros, folio 24 v., segundo o P. Atanasio López, da O.F.M, de quen transcribo literalmente.)


(Réplica SANTA MARÍA, Wikipedia)

  Algo presinte a nave derivando, 

aventureira branca avelaíña,

por desbordar a lei, cando acariña 

a traxedia que o vento anda tramando. 

  Algo presinte a proa procurando 

apouvigar veleiro que apoupiña 

inferno en vendaval, porque aveciña, 

presa do Mar Maior, como empurrando. 

  Alguén pregou -pois quen non pregaría!- 

perseverar nos folgos que o mar traga; 

último adeus no pranto reprimía ...

  Breve estertor dun eco que se apaga; 

LAXE das LENS, desvela sorte aciaga: 

tripulantes..!, baixel SANTA MARÍA..! 

  
   (Rioderradeiro)


(Gaby Casini, artiste peintre: http://casinigaby.blogspot.com/)

- Fogo, farol..., de cintura!

 

  Respalda azul tal testigo

da escuma de barlovento;

tourea, entolece alento

de sotavento inimigo.

  Pois pendura sufrimento

da pel que garda castigo,

non gasta, engade perigo:

borda a revolta do vento.

  Fica no Faro afincado

refulxente ata a bravura,

dá máis fervenza á brancura,

  Propaga ardor, abraiado;

pon Neixón!, ponte abeirado,

que O Carreiro algo procura:

  -Fogo!, farol..!, de cintura.

(Rioderradeiro)

De "atrezzo", teatral pola (im)postura.

Envilecer amor é ben doado,

É competir co azar á pitacega,

É corromper a fe fronte á refrega

Con  fume dun fogón mal apagado.

Envilecer amor, campo sagrado,

É coma escarnecer seitura en sega,

É segregar máis dor que se reprega

En ferida interior con desangrado.

Envilecer amor é desmesura,

Escarnio, vilipendio, e desventura

Que infesta, fanfarrón, tea de araña;

Envilecer amor é máis maraña

A confundir fracaso con fractura

Dun corazón tamaño en mala entraña,

De "atrezzo", teatral pola (im)postura.

(Rioderradeiro)

Selecta, con cana en cala.

Patacas, prebe en pemento,
E probando o pensamento....


De vella dinlle cabala,

Rincha máis cando é pequena,

Danza xarda azul, empena

Colleita con cana en cala.

Trabada a traición embala,

Destra en sinistra encrequena,

Na pel do mar ten condena,

Con brinca en tanza recala.

Tralo corricán, en bala,

Aborda o peirao, acena;

Logo, o pescador serena

A gula que augura en gala.

De vella dinlle cabala,

Rincha máis cando é pequena,

Danza xarda azul, empena

Colleita con cana en cala.



Patacas, prebe en pemento,
E probando o pensamento....

(Rioderradeiro)