Quen me dese, meu ben, resucitarte!

  Quen me dese ancorar na nosa casa

-que é peirao, que é lar, e que é tan miña-

para escoitares, nai, canto me pasa,

para arrincar de min tamaña espiña.

  Quen puidese romper esta mordaza,

sandarme, miña nai, favorecido

pola fe que che teño e que me abraza

para endozar na aperta o mal sufrido.

  Na nai, que eu venerei, quero adorarte

-adoración maior, cousa imposible-;

esquecerte, xamais!, meu baluarte.

  É tarefa de amor para alcanzarte

egoísmo filial intransferible:

Penando estou,  Silveira incombustible...

  Quen me dese, meu ben, resucitarte!

            (Rioderradeiro)

Corrompe o corazón cando o cativa.

(Wikipedia)

Esta estrela fugaz, que é peregrina,

Asalta o corazón cando o estremece

E trastorna o timón, porque parece

O luceiro polar, se te alucina.

Anque nota frugal, non desatina

E prende máis fervor cando florece  

En quen a aposentou, porque apetece,

Por mor da floración, causar ruína.

Esta frecha -que vai- vén arroupada

De relampo mortal, que é cousa viva;

Non revela intención de ser lasciva,

Se mantiver dobrez por ser louvada;

É promiscua, é ruín…; anda en/la(n)zada:

Corrompe o corazón cando o cativa.


A carne de canón enca(n)deada...

(Rioderradeiro)

(Wikipedia)

As caras que esquecín, reconstruídas.

  

  Tantos amigos son… Costa contalos

e borrar lividez das súas caras.

Como sofre a ilusión cando reparas

no duro que resulta recordalos!

  Tantos amigos son… Costa mentalos,

nomear un por un, e revivilos.

Como sofre a razón por redimilos

e do arcano, do alén, resucitalos.

  Tantos amigos son… Cómpre un gran mago

que rescate da sombra tantas vidas

e anule ou desmemorie o tempo aciago.

  Como lidar con penas recargadas

que no matraz da dor son retorcidas?

Tantos amigos son… Polo meu pago...,

  Camiñando en tropel, e realzadas,

as caras que esquecín, reconstruídas.

          (Rioderradeiro)

Recalcitra mellor ás palpadelas.

A laranxa outonal verque vencida

Laranxada do deus que balancea

Sobre a tona do mar, pule a marea

E peitea de tul banda invertida.

Da pebida outonal, xorde e dá vida,

E retorna a entallar de igual maneira,

Co mentado funil da sementeira,

Reverdecente o ton, parto e partida.

Inculcada tal vez, ben sementada,

A pebida ancestral vai reservada
Á batalla naval, barco sen velas;

Das entrañas do mar, baixo as estrelas,

Esa espada de luz, xa fermentada,

Recalcitra mellor ás palpadelas.

(Rioderradeiro)

Nas tres caras á vez para salvarme.

O neno que inda son segue agardando

Outra volta xogar á pitacega;

O xogo da ilusión non se delega

Nunha memoria a treu que ande encirrando.

O xove que agostou vai procurando

Ao xove que quedou trala refrega;

A seiva non morreu, só se reprega

E vai dentro de ti sempre empurrando.

¿Vellouqueiro? -¡Maior! No neno insisto;

Coma mozo que fun, non me resisto

A deixarme levar sen reforzarme:

Neno-xove-¡Maior! Quero centrarme,

Porque gardo razón e porque existo

Nas tres caras á vez para salvarme.

(Rioderradeiro)