Na fonte maternal do teu cariño.

  

  Non che dixen adeus porque pensaba

que, en pronunciando adeus, xa te perdía;

non te dixen adeus porque quería

perfeccinar en min canto te amaba.

  Non che dixen adeus porque sangraba

a falta corporal que presentía;

non te dixen adeus porque aprendía

que así, no corazón, máis te gardaba.

  Non che dixen adeus porque manteño

seguridade en ti -vella, e tan nova!-,

coma unha bendición no meu camiño.

  Non te dixen adeus porque me ateño

á forza que me dás que se renova

na fonte maternal do teu cariño.

(Rioderradeiro)

Os camiños de (a)mar, contra natura.

Se te acercas a min, estou perdido

Na claridade azul; porque padezo

De escuridade en sol do teu desprezo,

Por me deixar maior lume prendido.

Se me cegar máis luz, escarnecido,

E a palabra mudar todo enderezo,

Ás palpadas irei, pagado o prezo,

Por sombras de amparar un corpo espido.

Tropezar outra vez, prender cizaña,

Trasplantar na ilusión teas de araña;

Se me alonxar de ti, controvertido,

Se redobrar ardor nova aventura,

Aposto o corazón -co seu contido-

Que saberei gardar -coma é debido-

Os camiños de (a)mar, contra natura.

(Rioderradeiro)

De dar conta de ti ben de contado.

 

  Esta pel de existir calza o teu sino

e rilla solitaria o pan da pena,

esta pel do vivir calza a condena

do calvario na cruz do teu destino.

  Esta dor de existir, fogo intestino,

chacal que te devora e te envelena,

esta dor do vivir carne encrequena

e amedrenta a ilusión con desatino.

  Esta pel de existir, lume atrapado

-carcoma en alacrán-, con tal presteza,

xoga a carta cabal coa cabeza:

  Esta dor do vivir tan desleigado

consome o corazón coa certeza

de dar conta de ti ben de contado.

           (Rioderradeiro)

-Recunque o rei na raíña!

  

  Sabe Deus que a monarquía

asenta en campo rapado;

cre o rei que o seu reinado

retella ben tolería.

  Sabe a Corte a cortesía

de ir a por fume ao furado;

cre o común, confortado,

conformar ben fantasía.

  Fervor do dedo en vinagre,

saír do cu da galiña,

nun “tencontén” canto tiña:

  -Ovo azul, quen te consagre!,

-tres xemas, santa gaitiña!,

-tres ouros!, puro milagre!

  -Recunque o rei na raíña!

(Rioderradeiro)

No muíño do mar, sempre en campaña.

Abrazo temerario ao gran da espiga,

Ardente por demais, mirada aberta;

¡Ai do rodicio que, roendo, aperta,

Axita e contorsiona a man amiga!

¡Ai do muíño inxel -Deus cho bendiga-!

¡Ai da fariña en flor, carne liberta!,

Desata o corazón, soña desperta

Ser saboroso pan con moita miga.

Caudal de acea, após frugal fazaña,

Devece proseguir e baleirarse

Na inmensidade azul, por dilatarse,

Perpetuo entrometer en pura entraña,

Por rede principal: Quere inmolarse

No muíño do mar, sempre en campaña.

(Rioderradeiro)