Son as canles do amor, canto preciso.

No celme esfarelante dun arpexo,

Onde o corcel devece as harmonías,

Conxugarei nun intre asimetrías

Cando o sentir esvare no desexo;

Pola dourada pel do teu latexo,

Purificar ardente as ardentías;

Consumirá o  lumeiro as atonías

Cando probe o sabor do sacrilexio.

Se devoro a mazá que máis cobizo,

Afondo na raíz do meu pecado,

Bebo voraz caudal acrisolado

Na sede de volver ao paraíso

Por mor de alimentar o meu coidado:

Son as canles do amor, canto preciso.

(Rioderradeiro)

Non queimes, corazón, no lume alzado.

Abrir rocha e portal por ese abrigo,

Abrollar candeal lumeiro inzado,

Embriagar de augamel…, sacrificado

Fornecer na ferida a flor do trigo.

Semente de recendo o fogo amigo,

Ceifa de salvación do sementado,

Morte en resurección do acrisolado

Funil do corazón polo poxigo.

Testigo vai e vén polo entramado

A empurrar e a pulir o canto aceso.

Non cometas, razón, malaventuras;

Non cegues, manancial, luz do universo

Coa aldraba do honor sacramentado;

Con meigallos de lei, por decontado,

Contradiccións de amor non as depuras

Na linguaxe en sazón das imposturas:

Non queimes, corazón, no lume alzado.

(Rioderradeiro) 

Discurría ben cos pés.

Quen, de reollo, ti ves
de floreiro nun garaxe,
polos rueiros de Taxes,
discurría ben cos pés.

(Rioderradeiro)

Comprace o corazón do mar de fóra.

  A luz que esgaza a treu polos coídos,

a sarta de arneirón que engarza a pedra,

pontifical tiara que embebeda

refachos de ilusión polos sentidos.

  Refachos de candor embranquecidos,

ese lagarto arnal polas devesas,

sarampelo ancestral das mil cabezas,

retablo de toxais ennobrecidos.  

  A luz maior, revolución da vela,

navega nun corcel pola marola,

adiviña o pincel a lei do día,

  Dá palabra de honor á primavera,

nos retallos do sol sacia a ardentía,

comprace o corazón do mar de fóra.

(Rioderradeiro)

Non te podo apelar nese apelido

  De canto ben se me outorgou, badía,

son quen de che ofrendar ata o alento;

non debo denudar o pensamento

por non cobreguear como unha anguía.

  Son quen de dar dobrada esa medida

de canto ben precise o teu contento;

por non lle despertar mal xenio ao vento,

non o debo abrazar pola ferida.

  Non te podo prender polo meu fío,

se a mala fe profesa paranoia,

se a ti, RÍA DE MUROS, din de NOIA

  -recanto marxinal para navío-;

non te podo apelar nese apelido,

por non caber “O Traba” na tremoia...

  dun mareante á carta, confundido.

(Rioderradeiro)