en cada flor os pétalos regalan

Costa tanto tornar polos teus brazos

Que o sangue conxelou na indiferencia;

Se en fría carne non arraiga a esencia,

Imposible volver polos abrazos.

Costa tanto quentar os vellos azos;

Das cinzas consumadas na fogueira

Endexamais xermola sementeira;

¡Como resucitar no teu regazo!

Pois pura dor é pura fantasía,

Pois puro amor é fráxil flor dun día,

A dor, a dor só co querer se apaga.

En cada flor os pétalos regalan

A libación dunha contrapartida:

Sempre o amor con máis amor se ampara.

(Rioderradeiro)

A gaivota garante peste e lío.

Algareira, arrogante ao lagarteiro,

A gaivota vixía o panorama;

A gaivota practica a fe profana

De converter o mundo nun lameiro.

Abandeira a gaivota ao mesmo clero,

Ela acaudilla o pacto na atalaia,

Ela acubilla o lance e maila malla
Para engulir no cope máis ficheiro.

Non renuncia a “chorona” ao señorío,

Non abandoa o cargo no peirao,

Afervoa o febril gaivoteirío,

Garrapatea, empurra o arrepío,

Por confluír fervor con refugallo;

A gaivota garante peste e lío

Por se abonar á bicolor no pao.

(Rioderradeiro)

Como camiña o merlo na silveira.

Sempre hei de andar pola luz acochado,

Hei de apostar e xogar escondido,

Hei de aprender do perder renacido,

E non darei por perdido o probado.

Sempre hei de andar pola luz amparado;

Hei de apurar, degustar devecido;

Hei de gastar, devorar o debido;

Devolverei canto me for doado.

Comprobarei na rosa aquel recendo;

A roseira pon flor a par da espiña

E aprisiona a mirada verdadeira;

Ensoñación, que a vida vai correndo,

Aventureira a man franca camiña,

Como camiña o merlo na silveira.

(Rioderradeiro)

A dor de contrición que lle reclama.

  O temporal dos anos monta en ira,

peta de anoitecida, bandoleiro;

embiste, empurra, vén guerreiro;

o vendaval, en profusión, conspira.

  Navega o temporal, bravo, enfociña

nas ondas, proceloso, lareteiro;

nas costas, perigoso, lagarteiro,

asoballa, desfai cando camiña.

  Pegada fonda, empoza, acampa en breve;

buliga na ribeira a vella trama;

pasado do futuro nunca bebe

a fe de repousar nunha proclama:

  Pretérito ao futuro non lle debe

a dor de contrición que lle reclama.

                   (Rioderradeiro)

.Cos seus dez dedos..., arrasa.

  Albisca o corvo a brancura

na gaivota sideral;

na harmonía universal,

a curuxa arrola á rula.

  Anxos sementan fartura

na floresta intestinal;

na escura cova infernal,

lucifer, malaventura.

  Ás portas de Portosín,

por renegar do latín,

aprende o polbo na brasa;

  O corvo, a gaivota rasa

convidan con calcetín
á palilleira: festín!

  Cos seus dez dedos..., arrasa.

                     (Rioderradeiro)