Escribir versos sen alma.

   Zugarlle o zume á laranxa

desde a tona ata a pebida;
pola gorxa, en avalancha,

devorar fogo en bebida…

  Percibir nesa xogada

-a carta espada brandida-

que, antes de afincar, propaga
máis secura reprimida…

  Por que as rosas preferidas

medran en roseiras bravas?:

chucharlle o pelexo á espiña,
fincarlle o dente á rapina…

  Por apostar todo á nada,

perder no naipe a partida:

escribir versos sen alma…

  Quen che mandou, laranxiña,

confiar na boca en calma !?


      (Rioderradeiro)

-

Canta volta o mundo ha dar!

                (*)

  Ai!, coitada bailarina,

canta volta o mundo ha dar!

              

               (**)

  Debuxa en baile a valía

naquel papel de fumar;

o romance ben sabía

os pasos do seu bailar…

              (***)

  Dopada con naftalina,
raptouna o galán, cubriuna
cunha bóla de cristal;
esgazada unha cortina,
reliquias de pedestal,
solitarios na vitrina:
un zapato en purpurina
e unha prenda clandestina,
trofeo de bacanal, 
coma bocado carnal,
coma unha flor feminina
que atesoura o capital
do pecado orixinal
perpetrado na cantina.

            (****)

  É portada de postal,
é viñeta nunha esquina.

            (*****)
    

  Debuxa en baile a valía

naquel papel de fumar;

o romance ben sabía

os pasos do seu bailar…

           (******)

  Ai!, coitada bailarina,

canta volta o mundo ha dar!

        (Rioderradeiro)


Henri de Toulouse-Lautrec 

Se me chamades árbore,

                    

   

               (*)

… que somos coma as árbores..!

Quen o dixo primeiro?;

quen llo escoitou, deu creto

e propagou por ecos?

… que somos coma as árbores..!

Quen o escribiu, por certo?;

que lei deste universo

retorceu tan dereito?

… que somos coma as árbores..!,

dunha peza, senlleiros:

ti, carballo?; eu,  freixo?;

aquel, rexo piñeiro?

                            

             (**)

  Coido que somos conto,

pois soñamos no espello.

  Coido que somos  corvos,

pois vestimos de negro.

  Coido que  somos orfos,

pois quedamos sen “e(r)go”.

  Coido que somos xordos,

pois falamos por xestos.

          

             (***)

… que somos coma as árbores..!

Ulo seu fundamento?

… que somos coma as árbores..!

Que coñazo de invento!

                 (****)

  Se me chamades árbore,

chamádemo en secreto.

    (Rioderradeiro)

Sementa Olivos na pedra

(A Magdalena Olivo, tratando de recompensar unha devoción inmerecida)
___________

Pois gábasme a veleidade


Que late na miña esencia,


Pois lóubasme a vacuidade


Que me prologa a existencia;


Que a miña palabra incerta


Beba da feliz fontana;


De luz, de gracia e de saiva


Asolague a sombra amarga…



¡Sementa Olivo na area!:


No meu deserto de pedra,


¡Presto!, a fe que sanda e salva,


Benquerida Magdalena.
_

Ateigarme o corazón

(Ao dono de "la polla en verso" por ter elevado a RIODERRADEIRO aos altares do seu blog)

_

Non borrar o comentario

Coa goma da “polla en verso”;

Realzar no lado destro,

Coma un exvoto ou sudario,

Néctar do meu relicario,

Mel da miña libación;

Proclamalo inspiración;

Consagrarlle un santuario;

Predicar a devoción

Que colma toda ambición:

De ouropel glorificado,

Ateigarme o corazón.

_